Burada, 

Hüzünle süslenmiþ kelimeler, 

Sessizliðin yankýsýnda dans eder. 

Bir insan, 

Kendi içindeki savaþýn ortasýnda, 

Kuruntularýn keskin oklarýyla yaralanmýþ. 

Sözler yetmez, 

Bakýþlar anlatamaz, 

Dokunuþlar bile dindiremez bazen o sýzýyý. 

Oysaki 

Gökyüzü hep ayný mavilikte, 

Rüzgâr kendine has serinlikte eser.

Ama içimizdeki fýrtýna, 

Her þeyi baþka bir renge boyar. 

Ey gönül, 

O oklarý çýkar kendinden, 

Kendi ellerinle sar yaralarýný. 

Çünkü senin gücün, 

Sana en karanlýk anýnda bile ýþýk olur. 

Ve unutma, 

Sana gösterilen çarmýh bir son deðil, 

Belki de yeniden doðuþun ilk adýmýdýr. 

22.01.2025 Ankara

Durmuþ Ali ÖZBEK

Eðitimci Yazar

Kültür Bakanlýðý Halk Þairi

Bu Þiirime Kendim Þöyle Bir Yorum (Analiz) Yaptým:

Bu þiir, insanýn içsel mücadelesini ve duygusal yaralarýný zarif bir þekilde ele alýyor. Hüzünle yoðrulmuþ kelimeler, okuyucuyu derin bir düþünceye sevk ediyor.

Ýçimizdeki fýrtýnalarýn dýþ dünyadan baðýmsýz olduðunu hatýrlatýrken, kendi yaralarýmýzý sarmanýn önemini vurguluyor.

Gökyüzünün deðiþmeyen maviliði ve rüzgârýn serinliði, hayatýn sabit güzelliklerini temsil ederken, insanýn içindeki çalkantýlar her þeyi farklý algýlamasýna neden oluyor. "O oklarý çýkar kendinden" ifadesi, bireyin kendi gücünü keþfetmesi için bir çaðrý niteliðinde.

Þiir, karanlýk anlarýn aslýnda bir son deðil, yeni bir baþlangýç olabileceði fikriyle umut dolu bir mesaj veriyor.

Duygusal yoðunluðu ve derin anlamýyla etkileyici bir eser.