Acýnýn en derini, sevgiyi kaybettiðinde hissedilir; çünkü kaybedilen sadece bir kiþi deðil, kurulan hayallerdir. Demiþti bir arkadaþým, ne kadar doðru söylediðini bu durumu yaþadýðýmdan anladým. Ben onu hiç kaybetmeyecek gibi sevdim. Ben onu hiç gitmeyecek gibi gördüm. Ben onu her gün büyüterek sevdim, her gün yeni hayallerle, umutlarla sevdim. Ama o beni bir anda terk etti. Bense kurduðum ve gün gün büyüttüðüm o hayallerin enkazýnda kaldým. Günlerce, aylarca acý çektim, gidiþinin ve hiç gerçek olamayacak hayallerimin yasýný tuttum. Düþündüm, kendi kendime; sorun neydi, bende miydi? Neden böyle oldu? Þöyle olsa ne olurdu, keþke böyle olsaydý gibi varsayýmlar, piþmanlýklar, keþkeler… Olmadýlar, derken günler günleri kovaladý. Ben hep onu düþünürken, o beni, o terk ettiði anda unutmuþtu. Halbuki birine çok deðer verirken, onun deðersizi olma hissi o kadar acý ki; anlaþýlýr olmasý için kelime bulamýyorum, öyle bir acý, fiziki çoðu acýyý halteder yanýnda. Ýnsan, gidenden çok, gidenin býraktýðý güvensizliðe, kýrýlýyor aslýnda. Býraktýðý boþluða kýrýlýyor. Onunla kurulup da gerçekleþmeyecek hayallere üzülüyor. Baþkahramaný olduðu hayallerden çýkýp gidiyor insan. Baþrolün, senaryoyu görüp birkaç bölüm oynayýp seti terk etmesi gibi, yarý yolda býrakýyor diðer herkesi. Yani insan, gidenden çok, gidenin býraktýðý hayal kýrýklýðýna, ona verilen deðere deðmeyiþine kýrýlýyor. Her þeyinin, hiçbir þeyi olmak diyorum ben buna. O benim her þeyimken, ben onun hiçbir þeyiydim bizim hikayemizde. Bizim hikayemiz; pembe ormandaki beyaz kuðu ve o ormaný sevdiði kuðu için önce pembeye çevirip sonra  ormaný yakan C.A.’nýn hikayesiydi. Hikayemiz yarým kaldý. C.A. pembe ormaný ateþe verdi, orman yandý. Beyaz kuðu da her þeyden çok sevdiði pembe ormanýyla birlikte yandý ve geriye sadece külleri kaldý.