Cihanda en korktuðum þeydir yalnýzlýk. Hayatýmýn bütün gidiþatýný etkileyen tek korku… Neden var oldu, ne zamandýr korkuyorum bu cehennem zebanisinden, hiç bilmiyorum. Bu duygu yüzünden yalnýz yemek yiyemiyorum, tek baþýma bir kafede oturup bir kahve içemiyorum. Hatta daha fazlasý, evde tek kaldýðýmda televizyonu, telefonu son ses açar bir þeyler dinlerim; sadece yalnýz olmadýðýmý hissettirsin, yeter.

Ben çok çocuklu bir ailede büyüdüm. Yemek sofralarý düðün alayý gibi kalabalýk, uyku saatleri gelmek bilmez; bir treni bekleyen gar yolcularý gibi bir hengameye þahitlik ederdi. Þimdilerde baktýðýmda, o kalabalýkmýþ beni mutlu eden. Ne garip! Kaçýp kurtulmak istediðim kalabalýðý özlüyorum.

Her ailenin bir yaprak dökümü vardýr. Bizim de yapraklarýmýz bir bir döküldü; evlenenler oldu, baþka þehirde yaþamayý tercih edenler oldu, okul için þehir deðiþtirenler oldu. Bir ben kaldým ama ben de aðaçtan kopan son yapraktým. Uzaða düþmedim; hep hayalini kurduðum gibi bir ev tuttum, sevdiðim eþyalarla doldurdum. Ýlk baþlarda çok güzeldi; arkadaþlarým geliyor, sabahlýyorduk. Ev benim evim, kendi kurallarým…

Sonra her þey normale döndü. Her gün akþamlarý ailemden biriyle konuþmadan uyuyamadýðýmý fark ettim. Sonra anladým… En korktuðum þey baþýma geliyordu; yalnýzlýðýn eli kulaðýndaydý, beni buldu bulacak...