‘’Gökkuşağı nerde aşikâr olur

Hangi aynadır ki, kurulur saray

Bade mi içirmiş toprağa gökler

Kimin gözlerine düştü yıldırım

Bu cezbe yangını, bu esrik hayal

Her akşam bitmeyen bir günü bekler.’’(N. Genç)

Mağdurdur gök alabildiğine coşan

O solgun vaveyla

Hani iç cebine diktiğin gök gürültüsü

Kurşun asker misali bir ileri bir geri gittiğin

Koca ömür yetmedi mi?

Hezeyan yüklüdür gece

Geceleyen gece bekçisi kimliğim

Bir elimde şiir bir elimde annem

Yavuklusu göğün

Ah, içimde dinmeyen matem.

Hüzünse sırra kadem basmayan

Ağza alınmayacak hangi sözcüklerdir

Ölümü irdeleyen dipsiz bir yangın

Rotası değişmez müzmin yüreğin

Kanaviçeler misali ısrarla dizdiğin

Bir serenat misali

İçimde yaşadığım bir dünya

Dış sesin baskısıyla söze gelmeyen

Dil yarası gönül yarası olsa keşke

Razıyım da debdebeli nefretine iblisin

Yeter ki gün doğsun yürek haneme.

Eşraf dediğin kim ki?

Enkaza dönmüş bir benlikten ne mi arda kalan?

Hükümler verilirken biteviye

Nazenin rüzgârım

Meftunu düşlerin

Hayal teknem battı çoktan

Adam asmaca kimliğim

İçimde çekili o ip ve darağacı

Mezhebi geniş gölgelerden firar ettiğim.

Bir rütbe ise kader

Kederi yüklenip günbegün

Kardığım bunca hezimet

Meziyet bilinen neyse katıksız eziyet

Endamlı bir çöküşse sersem sepelek devindiğim

Salkım salkım acı içimde kıyama duran

O savruk kabrim yeryüzünde saklı yazılmamış

Mutlu hikâyem

En azından şiirlere öykündüğüm

Simyası ömrün kelaynak kuşlarının

Muhtıra verdiği bir yetim serçeyim işin aslı

Azadesi sözcüklerin

Arz-ı endam eden gün ve gece

Bir renkse asla solmayan

Anne nefesi tek içimi ısıtan

Yeter ki taş değmesin o devasa yüreğe

Bir hutbe ise içimde saklı

Bir rütbe olsa da acı

Belki bir rivayet mutluluk

Uğurlu sayımsa anne kokan hercai menekşe

Elbet denk düştüğüm her rakam ve harf

Bir tebessüm dilediğim Rabbimden…