Kırılabilirmiş insan incindiği yerden,
Sağlam bir dal gibi inceldiği yerden,
Zaafları kolunda zincir kelepçelerden.
Saatler gibi sevgi geçer bir gün gönülden.
Ruhu dökülürmüş bir insanın.
Kelimeler göçerken gönlünden.
Ne kadar verimli olabilir gönül bostanın,
Azrail, günleri biçerken ömründen.
Kopardığın takvim yapraklarını bir gör.
Ömründen gün attığının farkında mısın?
İnsan bu, baktığını görmeyecek kadar kör.
Bilmem ki, âmâlar halkından mısın?
İnsan, gözleri olmayan bir saat.
Ruhu, bedeni yedi yirmi dört kovalıyor.
Doğruymuş bizlere verilen vaat,
Günde en az iki kere doğruyu gösteriyor.
