Ýnsan kendini varoluþunu, vicdanýný, doðruluðunu sorgular bazen. Bilen bilir dilenciye asla para vermem ve çalýþan iþçi çocuklarý da daha fazla istismar etmesinler diye uzak dururum,lakin bugün vicdaným doðru yolda mi? merhamet terazim doðru tartar mi? yoksa hile varmýdýr? önyargý varmýdýr? diye düþünürken ,bir çocuk gördüm elinde peçete ve kalem satmaya çalýþýyor, çocuðun bakýþlarý beni düþündürdü ve ona bir miktar para verdim.Onu takip ettiðimde, gittiði yer bir market ve aldýðý þey bisküvi, çikolata ve muzlu süttü.Tabi ki incitmemek için uzaktan seyrettim, sonra dýþarda yediði herþey in yarýsýný cebine kattý,belli ki paylaþmasý gereken bir kardeþi belki bir arkadaþý vardý.Kýssadan hisse ne olursa olsun çocuk çocuktu, bizim nimetlerine doymadigimiz dünyada, yarýný düþünmeden tükettiðimiz, yiyecek, içecek,birilerinin tüketmeye korktuðu, belki bulamadýðý nimet.Oysa paylaþmaktan öte ne vardý bu dünyanýn güzelliklerinde.Sokak çocuðu deyip geçmeyin verebiliyorsaniz bir parça tebessüm, bir çikolata verin,veremiyorsaniz ön yargýlari býrakýp, insaný insan gibi sevin....