Aşk, insanın içinde taşıdığı en büyük bilmecelerden biridir. Bir yanıyla delice özlemeyi, diğer yanıyla derin bir paylaşımı barındırır. Ulaşılmaz olanın cazibesiyle yanan bir ateş mi, yoksa hayatın içindeki küçük detaylarla köklenen bir bağ mı? Aşkı var eden şey, kavuşamamanın yarattığı tutku mu, yoksa birlikte büyümenin getirdiği derinlik mi?

Başlangıçta özlem ağır basar. Kavuşulmayan bir aşk, hayal gücünün en derin köşelerinde büyür. Bekleyiş, sevilen kişiyi olduğundan daha büyük, daha kusursuz gösterir. Hayal edilen, gerçekte olandan daha büyüleyici hâle gelir. Mesafe, aşkı besleyen bir yanılgaya dönüşebilir.

Fakat kavuşulduğunda, aşkın başka bir yüzü ortaya çıkar. Özlem yerini paylaşmaya bırakır. Günlük hayatın içindeki küçük alışkanlıklar, birlikte geçirilen sıradan anlar, aşkı farklı bir forma sokar. Büyük anlardan çok, küçük detaylar anlam kazanır. Kahve fincanında kalmış bir ruj izi, aynı şarkıya aynı anda gülümsemek, yorgun bir günün sonunda sessizce yan yana oturabilmek… 

Ancak bu dönüşüm herkes için aynı anlama gelmez. Kimileri için aşk, ancak kavuşulamayan hâliyle canlı kalabilir. Tutku, erişilmez olana duyulan özlemle beslenir. Kimileri içinse aşk, birlikte büyüyerek anlam kazanır. Kavuşmanın getirdiği sıradanlık, aşkı tüketmek yerine ona derinlik kazandırır.

Özlem aşkı ateşleyebilir, ama yalnızca paylaşım onu sürdürülebilir kılar. Bir insanı gerçekten sevmek, yalnızca ona ulaşmayı istemek değil, onunla birlikte var olabilmeyi başarmaktır. Çünkü aşk, sadece kavuşmanın coşkusunda değil, paylaşımın sessizliğinde de yaşanır.

Turgay Kurtuluş