Ben bir düşün yamacında uyurdum Süreyya

Öksüz  yüreğimin sesleri yankılanırdı kulaklarımda

Hiç kimseyi duymaz da

İçimi duyardım sadece

Ne çok konuşuyormuş içim Süreyya…

Azlarımı çoğaltmayı denedim kaç kere

Sevilmemişliği, onaylanılmamışlığımı koynuma aldım

Gecelerce uyudum hayallerin ortasında

Her hakkı mahfuz bildim duygularımın

Uğraştım

Çabaladım

Hiçbir şey çoğalmadı hayatımda Süreyya

Acıdan başka…

Kapılarımı sadece rüzgâr çalar Süreyya

Aralıklardan süzülen ıslıklar dolanır kulaklarımda

Uğultular yükselir topuklarımdan saçlarıma kadar

Ürperir korkarım

Annemin gidişinden bu yana

Karanlıklar korkutur beni Süreyya…

Sen ağlamak nedir bilir misin Süreyya

Hiç morardı mı dudakların hıçkırmaktan

Kurudu mu gözpınarların

Yandı mı yüreğin

Canlı canlı cenaze namazına niyetlendi mi cemaat

Ağlama Süreyya

Sen ağlarsan zaten ağlatıyor dünya…

İnsanı sevmek Süreyya

Kendini sevmekle başlar öteden beri

Güneşin toprağa sevgiyle baktığı gibi

Sevmeliyiz insanlığı

Seni  sevdiğim gibi…

Âdem EFİLOĞLU

06  Mart  2025