“Tan vakti yaşanan cehennemde hayatın bir anda tepetaklak olursa”?…

…

..

.

Ardı arkası kesilmeyen 

cevapsız soruların girdabında kalan yetim çocukluğum,

boyun büküyor mağrurca gözlerime..

Bakışlarımı kaçırmak istedikçe tutsağına çivileniyor ruh gözüm..

…

..

.

Ceplerinden kanlar sızarken, feryâdı kayaları parçalıyor..

O kan renkli bakışlar..

Çakıl taşları arasına sıkışmış,

aydınlığına gölge düşmüş kirpiğindeki yaşlar;

“Ölmedim”..

“Ben buradayım” 

dercesine..

 Arş-ı Âlâ yı titreten 

kızılca kıyamet sesi..

Minicik bir beden..

Kocaman bir kalp.. 

Hayatın üzerine devşirdiği kozadan kurtulmanın sevinci miydi bu 

yoksa 

kanatsız bir melek olamamanın feryadı mı? Bilinmez….

Bilinmez..

Neden atıyordu hâlâ kalbi?

Yaşadıkları üzerine bir beden büyük gelmemişti mi sanki?..

…

..

.

 Elif USTA