Yalnýzlýðýn o tanýdýk, çoðu zaman hüzünlü ama bir o kadar da içe dönük davetkar kýyýsýnda dururken, dar aralýða örülen bir çitin üzerinden atlamak gibiydi ,zihnimde göðü ikiye yarmak. Beklemenin o duraðan ama içten içe gerilimle dolu duraðýnda, seninle birlikte engebeli, bilinmezliklerle dolu bir yola adým atarken, içimde hem kýrýlgan bir umut filizleniyor hem de derin bir endiþenin soðuk nefesi hissediliyordu. Ya o içimi ürperten "deli kýyamet" zihnime kazýnan o amansýz, beklenmedik ve her þeyi yerle bir edebilecek fýrtýna ellerimizi ansýzýn bir buz gibi pençeyle kavrasaydý? O zaman, en mahremimizde sakladýðýmýz utancýn o zehirli gölgesi, gözlerime ebediyen kazýnan, silinmez bir tablo gibi kalacaktý. Biz, var olmanýn, bu karmaþýk ve çetrefilli dünyada "insan" olmanýn aðýr bedelini ödercesine, her adýmda bir iç muhasebe yapmaya çalýþýrken, içimizdeki o en saf, en savunmasýz ses, yabancý ve soðuk bir el tarafýndan hoyratça susturulsaydý, içimin o derin, sonsuz maviliði, umudun ve huzurun rengi, ebediyete dek solacaktý. Oysa bu aþk, tüm belirsizliklerin o karanlýk örtüsüne raðmen, sonucundan þaþmayan, kalbimin en derin, en ücra köþelerinde yeþeren sarsýlmaz bir inancýn, koþulsuz bir teslimiyetin ifadesiydi. Tüm bu içsel ve dýþsal karmaþanýn ortasýnda, ruhumun en derininden fýsýldýyorum: Sevmek, tüm yaralara, tüm kayýplara raðmen, yine de güzeldi.

Ancak, bu idealize edilmiþ, neredeyse masalsý tabloya ansýzýn keskin bir gölge düþüyor: "Lakin". Ruhumu derinden ýslatan o beklenmedik, iliklere iþleyen yaðmur, sanki ayaklarýmý yerden kesiyor, beni camdan bir heykel gibi kýrýlgan bir hale getiriyordu. Bu tarifsiz acýnýn kaynaðý zihnimde bir muamma olarak kalmaya devam ediyor: Seni fazlaca öptüðüm için mi ýsýndý o kara, uðursuz bulutlar ve üzerime boþaldýlar tüm aðýrlýklarýyla, yoksa tarih mi, o acýmasýz ve kayýtsýz tanýk, avuçlarýmýn içine o hüzünlü bulut þeklini verirken, geçmiþin onulmaz aðýrlýðýyla, kaçýnýlmaz bir yazgýnýn o derin hüznüyle mi sessizce aðladý? Öyle bir kýrýlma âný ki, ruhuma sahte, ruhsuz bir kefen giydirmemenin o nadir ve saf huzurunu, o dürüstlüðün dinginliðini yaþarken bile, beklenmedik, sinsi bir yenilginin soðuk aðýrlýðý çöküyor omuzlarýma. Tam da bu en savunmasýz, en çýplak anda, bir umut kýrýntýsý beliriyor: Köþeden usulca tebessüm edecek o tanýdýk, sýcak bakýþlarý bekliyorum çaresiz bir özlemle. Günün o yaðmur sonrasý yýkanmýþ, ferahlatýcý tazeliðinde, kanatlarý kurumuþ, yaðmursuz kalmýþ kuþlar gibi ellerimde kenetlenecek o canlandýrýcý sýcaklýðý hayal ediyorum. Ama dilim, içimde kopan o fýrtýnayý anlatmaya yetersiz kalan, kelimelerin boðazýmda düðümlendiði, suskun, yapraklarýný dökmüþ bir sonbahar gibiydi.

Ýçimin o dayanýlmaz, adeta ruhumu kavuran karýþýklýðý neydi böyle? Þimdi daha iyi anlýyorum sanýrým, yalnýzlýðýn o boðuk, ciðerlerimi yakan öksürüðünde, kaybedilen, artýk geri gelmeyecek sevgilerin ardýndan kazanýlmaya meyilli o çaresiz, baþtan kaybedilmiþ davalarý. Sevda harmanlý, hüzünle yoðrulmuþ o tanýdýk türküler, geçmiþin tatlý ve acý hatýralarýný fýsýldýyor usulca. Ve gece gözlü, derin anlamlarýyla ruhumu okþayan harfler, soluðumuzu yalarken, git git bitmeyen o uzun, dolambaçlý, umutsuz yollarý, sonunda o basit, huzurlu, sakin bir varýþ noktasýna ulaþmak adýna artýk her þeyi daha net, daha acý bir berraklýkla anlýyorum.

Biliyor musun? Dizlerim çözülürken, tüm takatim, tüm direncim tükenirken bile, içimde böylesine derin, böylesine katmanlý bir acýyla tarifsiz bir buruk güzelliðin iç içe geçtiði bir an yaþamamýþtým. Sakýn öldüðümü fýsýldamayýn; çünkü kalbimdeki bu yoðun, bu kýskanýlasý duygu yoðunluðuyla, bu hayata olan inatçý baðlýlýkla ölüm bile kendi soðuk varlýðýný kýskanacaktýr. Uzanýrken ellerim umutsuzca o uzak, eriþilmez göðe, sarý bir hüzünle yaðan yaðmura tutunamayan çaresiz uçurtmalar gibiydim. Çekin artýk þu üþüyen yanlarýmý, bu kemiklerime iþleyen yalnýzlýðýn ve çaresizliðin dondurucu soðuðunu...