Online Üye
Online Ziyaretçi
Soğuk ve karanlık bir kışta
Yitirdim tüm güzel renklerimi
Güneşe hasret toprağın bağrına
Bıraktım kurumuş tohumlarımı
Toprağın derinliklerine inerken
Bir bir kaybettim ışıklarımı
Ay ve yıldızlar tek tek sönerken
Aldığım darbelerle buldum yerimi
Her taraf sessiz, karanlık ve korkunç
Ben kimim, neden burada böyle çaresizim
Bu bekleyiş yakışmaz benim benliğime
Mutluluğa giden bir yol bulunur elbette
Rüzgârın değmediği toprağın altında
Yağmur damlaları gözyaşlarıma karıştı
Güneşi hayal edip kabuklarımı kırarken
Köklerimle toprağı yavaşça sarmaladım
Başımı kaldırıp yol almaya başlarken
Bilinmezliğin içine umudumu gizledim
Derinlerden gelen kuş seslerine takılıp
Büyüdükçe,güçlenerek daha da ilerledim
Sonunda güneş tüm sıcaklığıyla gülümsedi
Solmuş tüm renklerim geri yerine geldi
Verdiğim mücadelem zor ve çetindi
Bunu ne güneş ne de kuşlar bildi
Toprak bağrına basmış bunu şimdi anladım
Meğer bana dost imiş,ben onu düşman bildim
Sessizce filizlendim ,eski halime döndüm
Sevgimi toprağıma sessizce fısıldadım