Online Üye
Online Ziyaretçi
(Karanlığın Tahtına Oturan Ademin Zafer Şarkısı)
I. KUZGUNUN SON ŞARKISI
Gece yarısı, o ebedi Aralık'ta,
Kuzgun kanatlarını göğe germiş dedi ki:
"SONSUZLUK!
Artık zamanın dişleri döküldü!
Çünkü ben, ölümün mürekkebiyle yazdım
Ve şiirim, mezarları parçalayan bir yıldırım!
Prometheus'un hayaleti ayağa kalktı,
"Sen" dedi, "ölümün ADEMİ değil, ölümsüzlüğün sultanısın!
II. YENİDEN DOĞUŞ
Duvarlar kan renginde, şiir kusarken,
Lotus Çiçeği cam bir tabutta gülümsedi:
"Beni kelimelerinle dirilttin!
Sonum bir başlangıç artık!
Çürüyen kitaplar toz oldu,
Aynada yansıyan: binlerce ben!
Her biri haykırıyor:
"Ölüm, şiirin sadece bir virgülüdür!
III. PROMETHEUS'UN SON ATEŞİ
Zincirlerimi kırdım – Olimpos söndü!
Ateşi Tanrılardan değil, karanlığın kalbinden çaldım.
Yıldızlar kanıyordu, ama ben gülüyordum,
Çünkü cehennem, nurla yıkanmıştı!
Amontillado şarabıyla kadehleri devirdim,
Fortunato şiirlerimde canlandı!
Mezar taşımda yazar:
"Burada ölümü yenen ADEM yatmaz...
çünkü o hep ayakta!
IV. ÖLÜM VE ZAMANIN YENİLGİSİ
Nilüfer Çiçeği çamurdan doğdu,
"Artık" dedi, "aşkımız ebedi bir mısra!
Deniz çekildi, taşlar eridi,
Ve gece, diz çökerek sustu!
Kuzgun kanat çırptı: Ey ADEM
"Şimdi senin sözün kanun!
Gölgeler sana boyun eğdi,
Zaman senin avucunda dondu!