Boþuna arama kardeþim bulamazsýn saygýlý bir tavrý bu çaðýn insanýnda,

Beyhude uðraþýr kalýrsýn hayvanlara rahmet okutan insanlýk aynasýnda.

Zarafet eskide kalmýþ bir masal prensesi gibi salýnýp dururken zihinlerde,

Yýlan ve akrep zehrinden daha zehirlisi gezinmektedir insanlarýn dillerinde.

Bu çaðda artýk ne saygý, ne kibarlýk ne de zarafet kalmýþ insanlara miras,

Boþuna ruhunu karartýp da bu erdemlerin arkasýndan tutma sakýn yas.

Biliyorum bana ya da sana öðretilmedi böylesi kaba ve kötü bir lisan,

Ancak okumadan ve yazmadan haberi mi var düþünüyor mu ki bir an?

Hayvan dediklerimizin bile kendi aralarýnda mevcuttur etik kurallarý,

Ancak çaðýmýzda insan dediklerimiz bile kaybetmiþtir mevcut yollarý.

O yüzden hayvan diye aþaðýlama bu çaðýn insanýný düþme sen hataya,

Hayvanlarda bir nice marifetler var insanlar þaþar kalýr yaratýlan fýtrata.

Yaþlandýkça anlýyorum ki insanlýk doðru bir güzergahta ilerlemiyor atiye,

Bu cahillik, saygýsýzlýk, kabalýk ve kötülükle insanlýk nasýl gidebilir ki ileriye?

Þairim yazmaktan gayrý ne gelir ki elimden gördüðüm bu kepaze kabalýðý,

Þöyle bir küfretsem baþtan baþa mesut ederim bu bahsettiðim kalabalýðý.

O sebeptendir ki bende bana yakýþaný yapmaktayým ki ne gelir elden,

Esasýnda çýlgýn denizler ve okyanuslar gibi çalkalanmaktayým öfkeden.

Etim, kemiðim ve her bir zerremle nefret etsem de bu çaðýn insanýndan,

Bende ömrümce kurtulamadým bu çaðda doðmuþ olmanýn aðýrlýðýndan.

Hýnca hýnç baðýrsam da tüm uzamlarýna uzayýn geçmez içindeki nefret,

Bu kadar nefret içinde kendi kendime durmadan fýsýldýyorum ille de sabret.

Sabretmelisin direnerek çünkü senin de bu dünyadaki günlerin sayýlýdýr,

Bu sayýlý günlerde kendine eziyet etmene bu kaba insanlar pek bir bayýlýr.

Ne gerek var ki þimdi bu kaba ve kötü insanlarý çektiðin acý ile sevindirmeye,

Ýçindeki fýrtýnalarý ve öfkeyi bu gereksiz insanlar sürüsüyle dillendirmeye.

Sen iþine bak dedi gönlüm, hiçbir insan seni hiçbir zaman asla üzemesin,

Hayat yolunda menziline ilerlerken hiçbir cahil seni yolundan öte edemesin.

Harap Mesut sen ne umarsýn ahir zamandan ki kýrýlmasýna izin verirsin kalbinin,

Bu zamanda kýymeti olur mu sanýrsýn doðrunun, dürüstün, incenin ve iyinin?