Gece indi…
ve yýldýzlar sustu.
Bir tek yürek,
secdenin yüreðine yaslanýp
âlemlerin Rabbi’ne
sessiz bir yakarýþ sundu.

Ey karanlýðýn ardýndaki rahmet!
Bir ümmet uykuda,
ama kalpler uyanýk.
Çünkü sen bilirsin:
Gecenin en sessiz âný,
duanýn en gür sesi olur.

Her gözyaþý bir niyaz,
her iç çekiþ bir "Lebbeyk!"
Ve ben,
yüzümde bin asrýn hüznüyle
ey Rabbim,
bir diriliþ çaðrýsý gibi
sana yöneliyorum.

Yalnýzlýk büyürken kentlerin duvarýnda,
bir anne
çocuðunun adýný sana emanet eder.
Bir baba
topraða düþen evladýnýn ardýndan
rahmetini arar.

Ey kalbimize rahmetle dokunan Kudret!
Kaldýr yüreðimizin taþlarýný,
duayý bir nehir gibi akýt bize.
Bir ümmetin duasý
yerle gök arasýnda asýlý—
býrak, artýk rahmetinle taþsýn sabah.

Zulüm giydirilen çaðýn ortasýnda
biz hâlâ sana bakýyoruz.
Çünkü biliriz:
Bir gece ne kadar karanlýksa,
sabahý o kadar yakýndýr.

Ey Âmin’e mühürlenmiþ gözyaþý!
Seninle uyanýr zaman.
Seninle dirilir kalp.
Ve her dua,
ümmetin gövdesine
yeniden can üfler.