Denizin Fýsýltýlarý -1-

   Kasabanýn sahilinde, hafif bir melankoli dalgasý gibi titreyen bir yalnýzlýk havasý vardý. Her gün dalgalarýn ayný ritimde kýyýya çarpmasý gibi, zaman da ayný düzenle akýyordu. Ama hiçbir þey gerçekte ayný kalmýyordu. Þule, elinde tuttuðu çaydan yükselen buharýn içinde kaybolmuþtu. Kaçýncý defa buraya geldiðini hatýrlamýyordu. Ama her geliþinde, denizin ona bir þey fýsýldadýðýný hissediyordu. Ýçindeki yalnýzlýðýn aslýnda sadece kendisine ait olmadýðýný, bu kente, bu kýyýya, bu sabaha ait olduðunu anlýyordu.

Birden, karþý kýyýya gözlerini dikti. Orada ne olduðunu bilmiyordu, ama denizin derinliklerinde saklanan bir sýrrýn onu çaðýrdýðýna emindi.

"Ne saklýyorsun?" diye fýsýldadý dalgalara.

Bir cevap alacaðýný beklemiyordu. Ama o sýrada, kýyýnýn biraz ilerisinde duran yaþlý balýkçý, ona doðru döndü ve gözleriyle konuþtu. Þule, gözlerinde eski bir hikâyenin yankýlandýðýný hissetti.

"Deniz her þeyi saklar," dedi balýkçý. "Ama bazýlarý unutulmaz."

Bir an sessizlik oldu. Þule, çayýný yudumladý. Geçici olanýn içinde, kalýcý olaný bulabilecek miydi?

  Deniz dalgalarý gelip geçiyordu. Ýnsanlar da. Ama bazý bakýþlar, bazý kelimeler, bazý yalnýzlýklar hep ayný yerde kalýyordu. Þule, sahilde bir taþýn üzerine oturmuþ, çayýný yudumlarken gözlerini ufka dikmiþti. Deniz, ona mavi bir dünya sunuyordu, ama bu dünyanýn içinde içinde kendi geçmiþini görmekten kaçýnamýyordu. Rüzgâr serin esiyor, dalgalar kýyýya usulca çarpýyor; her þey, varlýðýnýn sükûnet içinde erimesi için zemin hazýrlýyordu. Gözlerini kýyýnýn biraz ötesine çevirdi. Eski balýkçý, sandalýnýn yanýnda durmuþ, aðlarýný düðümlerken bir melodi mýrýldanýyordu. Yüzü deniz gibi derin çizgilerle doluydu, elleri rüzgârýn sertliðini tanýyordu. Þule onu ilk defa görmüyordu. O hep buradaydý. Bir gölge gibi sahilin ayrýlmaz parçasýydý. Ama onun hikâyesini hiç dinlememiþti.

Balýkçý, Þule'nin bakýþlarýný fark etti ve hafif bir gülümsemeyle ona doðru yürüdü.

"Deniz ne anlatýyor sana?" diye sordu.

  Þule bir an düþündü. Gerçekten deniz ona ne söylüyordu? Yýllar önce buradan ayrýldýðý günü hatýrladý. Giderken arkada býraktýðý hayat, geri dönmeye cesaret edemediði anýlar… O zaman, deniz susmuþtu. Ama bugün, onun içinde yankýlanýyordu.

"Geçmiþin izlerini saklýyor," dedi.

Balýkçý baþýný salladý. Gökyüzüne kýsa bir bakýþ attý. Sonra, kendi hikâyesine daldý.

"Bir zamanlar benim de bir geçmiþim vardý," dedi. "Deniz, ona þahit oldu. O gün, rüzgâr sert esiyordu. Sevdiðim kadýn, buradan bir gemiye bindi gitti. Bir daha hiç dönmedi."

Þule, balýkçýnýn yüzündeki çizgilere baktý. O çizgilerin her biri, geçen yýllarýn iziydi. Birden, kendi içinde bir kýpýrtý hissetti.

"Ben de gittim," dedi fýsýltýyla. "Ama dönmeyi bilmiyordum."

Balýkçý aðýr bir nefes aldý.

"Bazen dönmek cesaret ister," dedi. "Ama bazen de zaten hiç gitmemiþ olursun."

  Þule, denize baktý. Sonsuz maviliðin içinde kaybolmak yerine, kendi geçmiþini yüzeye çýkaracak cesareti bulmasý gerektiðini anladý. Deniz dalgalarý kýyýya çarpýyor, rüzgâr geçmiþi fýsýldýyordu. Ama artýk, Þule dinlemeye hazýrdý. Günün son ýþýklarý ufka yaslanýrken, sahil sessizce derin bir soluk alýyordu. Rüzgâr, denizin yüzeyinde ince bir dalgalanma býrakýyor, kýyýya vuran köpükler usulca daðýlýyordu. Þule, elindeki çayý sýkýca kavrayarak, gözlerini sonsuz maviliðe dikti. Deniz, ona bir þey anlatýyordu, ama kelimeler yetmiyordu.