Ýnsan geçmiþin tutsaðý, umudun yasaklýsý gibi,bir parça arar durur ahir zamanýn içinde.Körolasi kayýplarýn içinde bir nebze nefes alabilmenin acýsý belki sevinçlerinden fazlasý.Ne yana baksa bir hüzün,ne yana kaçsa ümit,kaybolmuþlar içinde bir avare.Dilsizleri anlamak susmanýn verdiði huzurda saklý bazen.Her mevsimin sonunda taze açacak çiceklerin kokusu,her yaðmurun ardýnda merakla bekler çýkacak gökkuþaðý renklerini.Sahi! hangi renklere sýðdýrdýk hayalleri, hangi bilinmez kapýlarýn ardýnda sakladýk hasret kokan güzellikleri?Hiç böyle kalýr mý yerinde duran herþey ?kime göre renkli, görme yetisini kaybetmiþ meçhullere mi? Yoksa görmek istediklerinin ardýndaki gün ýþýðýna çýkmamýþ güzellikleri mi merak edersin?Ya hiç bir þey sonsuza dek sürmez derken iyi olan þeyler hep yerli yerinde kalsýn istiyorsan? Terapi arar belki ruhun ,belki de içindeki mucizeleri bekler durursun köhne karanlýðýn içinde.þimdi söyle insan hangi kuþaðýn içinde olmak nimet, hangi yüzyýlýn gerisinde olmak talihsizlik, kelimelerin bile okuyanýn anladýðý kadar ifade barýndýran harfleri bir kelimeden mi? Yoksa ünlülemlerden mi ibaret, duruþunun bile ardýndaki cümleleri okuyabilene ne mutlu.