Konuşmadı kimse,
sadece rüzgâr duydu beni.
Bir gölgenin içinden geçerken
yankı bile susmayı öğrendi.
Zaman eğildi eşiğimde,
anlam dondu aynalarda.
Söz değil, sessizlikti
beni benden alan.
Bir yudum gece,
bir tutam ayaz,
ve içimde
sükûtun en derin ağrısı.
Ne bir nida
ne de bir çan sesi,
yalnızca
kalbimin atarken attığını bilen
o sır...
Ey suskunluğun özünden doğan,
ey kelimelerin terk ettiği sonsuzluk,
ben orada buldum seni:
sessizliğin kalbinde.
Bir çağrıydın belki,
yahut hiçlikte yankılanan
bir varlık nuru...
Ama bendeydin,
ta en içimdeydin.
Bir nefes kadar derin,
Sözler kayboldu, sessiz.
Bir yankı, içimde derin,
Ve her şey, unuttu biz.
Bir zaman vardı, bir an,
Yalnızca hissettim ben.
Gizli bir sır, bir yansıyan,
Beni ben yapan, hep sen...
