Karþýmda duran boylu poslu adamýn anlattýklarýný bir yerden sonra dinleyemedim, utandým. Baþým önüme düþtü, içime içime çöktüm. Adama hak verecek cüretim yoktu. Ben bu adamýn dediklerinin hiçbirini hak etmedim ama adama da “Sen haksýzsýn.” diyemedim. Süt dökmüþ kediye döndüm, iki cümle kuracak kelimeleri seçemedim. O andan, o durumdan beni kurtaracak bir iþaret, bir olay cereyan etsin istedim ama nafile… Evren benim bu zavallý durumumu çok sevmiþe benziyor. Bu durumu zaruri, uzun uzadýya yaþýyordum; saniyeler dakika, dakikalar saat, saatler gün gibi geçmek bilmiyordu.

Nasýl oldu, kim daðýttý adamýn üzerimdeki dikkatini bilmem, ama oradan kaçar adýmlarla nasýl uzaklaþtýðýný zincir bir marketin vitrinine siluetimin aks etmesi gözlerime iliþince anladým. Arkama döndüm, bayaðý uzaklaþmýþtým, nefes nefese kalmýþtým. Etrafý kontrol ettim, üstümü baþýmý düzelttim. Hiçbir þey olmamýþ gibi, geldiðim yönün tersine yürümeye baþladým, yavaþ ve temkinli adýmlarla.

Uzun denemeyecek bir yürüyüþten sonra, aklýmýn bana sinsi oyunlarý beni rahatsýz etmeye baþladý. Nasýl bir daha bakarým bu adamýn yüzüne? Hatta nasýl geçerim o sokaktan? Kendimden nefret etmeye baþlýyorum. Ýðrenç ve tiksinti verici buluyorum kendimi, buhranlý düþünceler içinde…