Bir zamanlar ekmek almaya giderdim,
Cebimde bir lira, yüreðimde umut.
Üç ekmek usta 
“Üstü kalsýn” dedim,
Bir çocuk edasýyla, biraz da gururla.

Fýrýncý gülümsedi hafiften,
“Gerek yok” dedi,
O an anlamadým belki,
Ama zamanla öðrendim,
Bazý cömertlikler sessizce olurmuþ.
Diri kalýr kalpte, gösteriþsiz.

Top peþinde koþtum sokaklarda,
Sakat ayaklarým umurumda deðildi.
Çünkü benim topum, benim dünyamdý,
Ve kimse sormazdý “nasýl” diye,
Çocukluðumun en güzel yanýydý bu özgürlük.

Þimdiki çocuklar ekmek almaya gönderilmiyor,
Mahalleler sessiz, sokaklar yalnýz,
Ve ben otuz dört yýldýr,
O eski yollara, o küçük adýmlara hasretim.

Belki de öðrenilmesi gereken,
Yarým kalanlarýn kýymetini bilmek,
Ve bazen ‘üstü kalsýn’ diyebilmekmiþ,
Sessizce, alçakgönüllü,
Bir tebessümle hayatý tamamlamakmýþ.