Yarým Günlük Oruç

Gökyüzü, Ramazan güneþinin acýmasýz ýþýklarýyla kavruluyordu. Hava öyle aðýrdý ki, nefes almak bile bir yüktü. Ortaokulun tozlu koridorlarýndan çýkmýþtým, sýrtýmda okul çantamýn aðýrlýðý, içimde ise o günün kutsal misafiri: Oruç. Ama asýl yük, ayaklarýmýn altýnda uzanan o bitmek bilmez köy yoluydu. Her adým, bedenimdeki yorgunluðu bir kat daha artýrýyor, boðazýmdaki kuruluðu derinleþtiriyordu. Yine de bir kararlýlýk vardý içimde, demir gibi. Oruçluyum ve bugün köye döneceðim.

Köy yolunun baþýnda, yolun tam kývrýmýnda, kaderimin tebessüm ettiði bir durak vardý: Lastik tamircisinde çalýþan ve orada, benimle ayný adý taþýyan, kaderin cilvesiyle ayný topraklardan filizlenmiþ adaþým, köylüm Uður çalýþýrdý. Aramýzda sessiz bir anlaþma vardý sanki; yollarýmýz denk gelirse, bu çetin yolculuðu omuz omuza, kelimelerle deðil, soluk soluða atýlan adýmlarla paylaþýrdýk. O gün de öyle oldu. Gözlerimiz buluþtu, yorgun bir tebessüm yayýldý yüzlerimize. Yan yana düþtük yola.

Daha yolun baþýnda, henüz ilk kavþaðý dönmeden, keskin bir koku usulca süzüldü havaya. Burnumun direðini sýzlatan, ruhuma iþleyen o eþsiz koku… Ekmek kokusu. Taze, sýcak, fýrýndan yeni çýkmýþ, henüz buharý üstünde tüten bir ekmek kokusu. Köy yolunun giriþindeki bakkaldan yükseliyordu bu baþtan çýkarýcý davet. Sanki her hücreme sýzýyor, midemde bir orkestra þefi gibi açlýðý yönetiyordu.

Elim istemsizce cebime gitti. Küçük bir harçlýk, sanki tam da bu an için saklanmýþ, minicik bir umut fýsýltýsý. "Ýki ekmek alýrým… Annem sevinir," dedim içimden. Bir ekmek benim için, diðeri annemin yüzündeki tebessüm için. Belki de orucun açlýðýný bastýrmak için bilinçaltý bir bahaneydi bu. Aldým ekmekleri, o kutsal emaneti, bohçama özenle sarýp koydum. Sanki bir hazineydi, dokunmaya kýyamadýðým bir sýr.

Ama yol uzundu… Güneþin alevi bedenimizi yakýyordu. Ekmek kokusu ise, her adýmda, her solukta daha da çok sindi içimize. Bohçanýn kumaþýndan süzülüp, adeta damarlarýmýza karýþýyordu. Ýki "Uður", iki adaþ, yan yana yürüyoruz. Sözlerimiz boðazýmýzda düðümlenmiþ, sessizliðin derin sularýnda ilerliyoruz. Ama gözlerimiz… Gözlerimiz, sanki kutsal bir ayin yapar gibi, ara sýra bohçadaki o ekmeðe kayýyordu. Her bir bakýþta, içimizdeki açlýk, dindirilmiþ bir canavar gibi uluyordu.

Daha yolun yarýsýydý. Birbirimize baktýk. Sözsüz bir iletiþim, yorgunluðun ve açlýðýn derinleþtirdiði bir anlayýþ. Hafif bir gülümseme, ama o gülümsemenin ardýnda saklý bir çaresizlik… Ve… dayanamadýk.

Adaþým Uður, önce usulca eðildi. Ben de sessizce çýkardým ekmekleri bohçamdan. Birini ortadan ikiye böldük. O ekmeðin sýcaklýðý, avuçlarýmýza yayýlan buharý… O an, dünya durdu sanki. Bir Ramazan günü, orucumuzu bir ekmek kokusuna, bir anlýk zayýflýða, bir çocukluk masumiyetine verdik.

Piþmandým. Kalbimin en derin köþesinde, minicik bir çocuðun saklý, temiz bir utancý vardý. Ama o piþmanlýðýn yanýnda, bir de o ekmeðin tadý vardý. Suçlulukla karýþýk, ama açlýðýn yýrtýcýlýðýný dindiren bir lokma… Sonrasý mý? Gülerek, konuþarak, sanki hiçbir þey olmamýþ gibi, o çocuksu utancýmýzla devam ettik yolculuðumuza. Köye varana dek, o yarým ekmek, içimizde bir sýr, bir piþmanlýk, ama ayný zamanda bir Ramazan anýsý olarak kaldý. Ve o günden sonra, o ekmek kokusu, sadece bir koku deðil, ayný zamanda çocukluðumun o saf, masum günlerine duyduðum özlemin ta kendisi oldu.