KAHIR MEKTUPLARI
6
Az önce bir bulut
yürüdü,
Karanlık giyinmiş
bütün caddelerden,
Kılıç kuşandı
zihinde sır tutan düşünceler,
Kaybolduk sen ve
ben.
Ve huzuru istila
edilmiş sevinçlerimden,
Gecenin menziline
düşer gibiyim,
İbresi bozuk
saatlerin akrebinden…
Nasıl da geçmişim
kendimden,
Kaldırımlar hikâyesini
yazıyordu ellerime
Senin yüreğimde
unuttuğun yüzünü arıyordu bakışlarım
Mezar eşeler
gibiydi bedenine
Gülüşlerinde kaybolmuş
bir aşk hikâyesi
Düşerken
ellerimden
Bas tonlu
bağırışlar yankılandı etrafta
“Yetişin… Ölüyor
diyerek”…
Acil telefona
sarıldı birisi
Anlattı yüz on
iki personeline
“Yetişin ölüyor
“diye haykırarak
“Adres “diye
sordu görevli
“Adres neresiydi”
diye sordu adam
İçimden geçenleri
bilmiyorlardı ki
Sen yoksan
Her yer buhran…
“Çekilin” diye
seslendi yaşlıca bir ses
“Doktorum …
açılın etrafından”
Titrek ellerinde
yılların maskesi
Kanı çekilmişti
teninden
Elleri buz
gibiydi
Senin değemediğin
yüreğime değdiğinde…
Üstümdeki tişörtü
yırttı ansızın
Rüzgârı ısırdı
sessizce dişlerim
Aklımdan zümrüt
rengi dualar aktı
Ne kadar
yumuşaktı soğuk elleri
Derken göğsüme
bir yumruk çaktı
Hayaline
odaklanan bakışlarım baygındı
Üzerindeki parfüm
adeta sen
Genzime doğru yürüdükçe kokusu
İçimde yeniden
yeşerdi bahar
Ama tepkisizdim
her yumruk atışına
Tepkisizdim
hayata hayat adına sana
Bu yüzden
yakılası şiirler düşürdüm
Öznesi gizli
mısralara…
Dudaklarını sundu
bir zaman doktor
Erkekler öpüşmez
diye öğretmişti annem
Bu öpüşme değil
diye direndi bünyem
Direnmeyi
seçtiğimde titredi kalbim
Vazgeçtim en
sonunda olan her şeyden
Gözlerimi
yakıyordu derin ışıklar
Kalabalık bir
doktor topluluğu içinde
Sanıyorum
yüreğimi açmışlar
Kalp krizi
diyorlar kendi hallerinde
Birisi “Gözlerini
açtı” diye seslenirken
Kaç gün geçti
aradan hatırlamıyorum
Ne gelen vardı
nede giden
Adımı isimsiz
diye yazdıklarını duydum hemşireden
Ben isimsiz
değilim diye seslendim içimden
Kalp atışım
hızlandı istemeden
Geçen günlerin
ardından doldurdum bütün boşlukları
Unuttuğum hatıraları yeniden hatırlama telaşındayım
Umuda ışık
tutuyor İsrafil
“Daha var sur’a
üflemeye
Daha var” diyor…
Ömrümü
güftelediğim gözlerinde
Sessizce
beklerken
Umutları asıp
gözbebeğine
Bir intihar
demliyorum
Her şey bitti
diye…
Âdem Efiloğlu