Ömrümce þiddet yanlýsý bir insan olmadým. Bu bir yapý meselesi sanýrým, yaratýlýþ ya da fýtrat meselesi de denilebilir. Kendinden küçükleri hiç ezmedim. Güçlü olduðum durumlarda bile bu durumu bir þiddet unsuru olarak kullanmadým. Çocukken ne mahallede ne de okulda kavga etmedim. Kimseyi ezmedim. Þiddeti bir çözüm yolu olarak hiç görmedim. Ancak ömrümce çoðu kez þiddete maruz kaldým. Çocukken ebeveynlerimden dayak yedim. Mahallede benden büyük çocuklardan dayak yedim. Okulda akranlarýmdan zorbalýk gördüm. Benden büyük öðrencilerden ve öðretmenlerimden dayak yedim. Devamlý suretle þiddete maruz kaldým. Sonra askere gittim, iþe girdim ve fiziksel þiddet yerini fiziksel olmayan psikolojik þiddete býraktý. Ömrümce þiddetle iç içe yaþadým ama her zaman þiddet uygulayan deðil, þiddet uygulanan tarafta oldum. Öyle çelimsiz bitiþi filan de deðilim üstelik. Fiziksel ve zihinsel bir kýsýtým da yok. Güçlü kuvvetli bir adamým. Ama þiddeti kendime ve insana yakýþýr bir hareket olarak görmedim hiçbir zaman. Göremedim. Özellikle empati duygum beni þiddetten uzaklaþtýrdý. Üstelik yalnýzca insanlara karþý da deðil, doðadaki her canlýya karþý ayný tutumda oldum her zaman. Tavuk bile kesemem ben, bir böceði ezemem. Kendi halinde bir otu bile koparmak istemem.

Evlendim, çocuklarým oldu. Ne eþime ne de çocuklarýma þiddet uygulamayý aklýmdan bile geçirmedim. Bunu onursuz bir davranýþ olarak gördüm. Bu onursuz davranýþý bir hak olarak hiçbir zaman deðerlendirmedim. Elbette benim de diðer insanlarla, akrabalarýmla, arkadaþlarýmla, eþimle ve çocuklarýmla anlaþamadýðým zamanlar oldu. Birbirimizi üzdüðümüz zamanlar oldu. Her günümüz güllük gülistanlýk geçmedi. Ama hep iletiþim yolunu seçtim. Þiddet yolunu asla tercih etmedim. Açýkçasý edenleri de anlamadým. Ancak þimdilerde her yerde þiddet olaylarý görüyor ve þiddet haberleri duyuyorum. Bu beni oldukça üzüyor. Þiddet neredeyse bir yaþam biçimi halini almýþ diyebilirim. Üstelik yalnýzca fiziksel þiddet de deðil, þiddetin her türlüsü. Bu oldukça korkunç bir durum.

Bu yazýyý ben þöyle iyiyim, ben böyle mükemmelim diye kaleme almýyorum elbette. Yalnýzca kendi bakýþ açýmdan yaþadýðým çaðda bu denli artan þiddet olaylarýný deðerlendirmek için yazýyorum. Ben þiddet yanlýsý olmamak için herhangi özel bir çaba sarf etmedim. Bu konu da herhangi bir eðitim almadým. Ben böyle doðdum. Ben böyle doðduðuma göre þiddeti bir yaþam biçimi haline getirmiþ insanlar da þiddet yanlýsý olarak mý doðdular acaba diye merak ediyorum. Yani þiddet yanlýsý olmak ya da þiddete karþý olmak doðuþtan kazanýlabilen bir özellik miydi? Yoksa sonradan da insan þiddet yanlýsý ya da þiddete karþý birisi olabilir miydi? Ben þiddetle yoðrulmuþ bir toplumun içinde þiddet ile yoðrulmuþ bir ailenin içinde dünyaya geldim. Küçük bir bebekken bile þiddete uðradýðýmý öðrendim. Babam bir sinir hastasýymýþ. O yüzden bebekken bile beni dövermiþ. Ayný þiddeti anneme de uygularmýþ ve annem de sinir ataklarý geçiren bir kadýn olarak bana þiddet uygularmýþ. Acaba kendimi bildim bileli þiddete maruz kaldýðým için mi þiddet yanlýsý birisi olmadým. Ya da bir korkak mýydým? Ezik birisi miydim? Cesur olmadýðým, hep sindirildiðim için mi þiddeti bir yol olarak görmedim? Bu denklemi çözemiyorum þimdi.

Çevremde aile içi þiddet hep var oldu. Erkeklerin eþlerini ve çocuklarýný dövdükleri hep gördüm. Güçlünün güçsüzü ezdiðine her zaman þahit oldum. Þiddet uygulamanýn elbette mantýklý bir açýklamasý olamaz ancak o kadar çok saçma sebep gördüm ki. Yemeðin yaðý tuzu az olmuþ diye eþlerini döven adamlar gördüm. Ortada hiçbir sebep yokken sýrf bir soru sordu diye tekme tokat dövülen kadýnlar. Bu nasýl bir iþti böyle? Bir kere adam kadýný dövme hakkýný nasýl kendinde bulabiliyordu? Dövünce mesele halloluyor muydu? Ýnsanlar þiddetle karþýlaþýnca ýslah mý oluyorlardý? Senelerce aile içi þiddete maruz kalan kadýnlar tanýyorum, çocukluðu þiddetle geçmiþ çocuklar. Bu nasýl olabiliyor? Þiddete uðrayan taraf güçsüz ve zayýf diyelim, þiddet uygulayan taraf kendini nasýl haklý görebiliyor? Þiddet olayýndan sonra her ey nasýl normale dönebiliyor? Ýnsan gerçekten de son derece ilkel bir varlýk hangi çaðda olursak olalým.

En son dört çocuk annesi bir kadýnýn eþinden boþanma haberini duydum. Ardýndan bu satýrlarý yazmak zorunda hissettim kendimi.  Bu kadýn evlilikleri boyunca eþinden þiddet görmüþ. Yemek beðenilmemiþ þiddet görmüþ, kýyafeti beðenilmemiþ þiddet görmüþ, çocuklar aðlamýþ þiddet görmüþ, konuþmuþ þiddet görmüþ, susmuþ þiddet görmüþ. Ailesi de sahip çýkmamýþ. Ýnsanýn en deðerli þeyi olan ömrü, bir iþkencehanede ziyan olmuþ gitmiþ. Artýk kadýnýn canýna tak etmiþ ve boþanma kararý almýþ. Geç bile kalmýþ. Ancak zalim eþi hala kadýnýn yakasýný býrakmýyor. O kadar acý bir durum ki. Bu ve bunun gibi olaylarý duyunca insan insanlýðýndan utanýyor maalesef.