Online Üye
Online Ziyaretçi
Sevdim seni…
Ama senin olmadım.
Sen de benim olmadın —
Ama her sabah,
Uyanırken önce sen geldin aklıma.
Buğulu pencereden baktım hep sana
Ama kalbim seni hep tanıdı.
Adresin yoktu içimde,
Yine de seninle dolup taştı
Bu mülksüz sevda evi.
Biz, ait olmadan sevdik.
Ne kıskandık, ne sahip çıktık,
Ama kaybetmekten de ödümüz koptu.
Ne zaman yaklaştık,
Bir adım geri kaçtık.
Çünkü biliriz:
Aşk, özgürken güzeldir,
Ama sahipken tükenir.
“Benimsin” demedim,
Ama senden başkasını hayal bile etmedim.
“Elimi tut” demedim,
Ama boşken avuçlarım, hep senin hayalin vardı.
İtiraf edemedim…
Çünkü aitlik, zincirler isterdi —
Oysa ben seni,
En çok uçarken sevdim.
Biz birbirimize ait değildik,
Ama yüreğimizde bir yer vardı hep birbirimize açık.
Bir koltuk, bir çay bardağı,
Bir şarkının nakaratı…
Her şey iki kişilikti,
Ama adı konmamıştı.
H.T