Yıkıldım oğlum…
Bir yıkıntının altındayım şimdi
Dalımdan kırılmış bir ağaç gibi 
Kurudum, kabuğum çatladı,
Rüzgâr bile uğramıyor yanıma artık.

Kitaptım ben…
Cildi ağır, sözü derin bir kitap…
Ama yarım kaldım işte,
Ne okuyanım oldu,
Ne de sonumu getirecek bir yürek.

Geriye kalan mı?
Bir avuç nefes…
Ama o da buz gibi!
Öyle soğuk ki oğlum,
Yaşam bile üşüyor artık içimde.

Ağacıma yaprak düşmedi bu bahar,
Dal olup sarılacak kimse çıkmadı karşıma.
Kökümle kaldım yalnız başıma,
Ve toprağım bile unuttu adımı.

Kitabımda yazanlar boştu,
Sayfa sayfa geçtiler içimden,
Ama hiçbiri beni okumadı be oğlum…
Bir tek önsözüm vardı 
O da hayata yazılmış bir bedduaydı sanki…

Şimdi deme bana “empati yaparım” diye…
Empati mi?
Yalan oğlum, kandırmaca…
Benim çektiğimi çekmeyen,
Kül olmuşu anlayamaz!

Ben artık külüm…
Kavruk, sessiz, kokusuz bir hatıra.
Menfaat için
Ağacı da yaktılar,
Kitabı da…
Vicdanlarını sorgulamadılar bile!

Geriye bir tek ben kaldım işte 
Ben, yani hiçbir şey…
Yani küllerin bile utanacağı kadar eksik bir “ben”…



( Külüm Ben Oğlum başlıklı yazı Hasan Uyar tarafından 7.07.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu