Online Üye
Online Ziyaretçi
ÇİRKİN KADIN
Yazan: Oğuz Batın
1. Bölüm: Aynadaki Kadın
Hera, aynanın karşısında durdu. Saçlarını tokayla tuttururken göz ucuyla yeşil gözlerine takıldı. Gözlerinin rengi güzeldi, bunu hep duymuştu. Ama diğer her şeyi gölgede bırakıyordu: kalın dudaklar, küçük burun, çıkık elmacık kemikleri ve kısa boy. Giydiği ucuz tişörtün altından taşan iri göğüsleri her zaman dikkat çekerdi ama bu dikkat ona hiçbir zaman mutluluk getirmemişti.
25 yaşındaydı. Bir çocuk annesi. İlkokul mezunu. Erken büyümüştü, çok erken. Ne gençliği olmuştu ne de hayali. Ama bir süredir kalbinde hiç tanımadığı bir kıpırtı vardı: Ayhan.
Ayhan, mahallenin karşı sokağında oturuyordu. Sessiz, düzgün giyinen, üniversite mezunu, nazik bir adamdı. 31 yaşındaydı. Hera ondan ilk kez çocuk parkında, oğlu Kerem’le salıncağa giderken gözlerini kaçırarak selam verince etkilenmişti.
O günden sonra Hera’nın aklı, yalnızca Ayhan’da kalmıştı.
2. Bölüm: Red
Hera, cesaretini ilk kez geçen kış toplamıştı. Üzerine en iyi elbisesini giymiş, saçlarını düzleştirmiş, biraz da ruj sürmüştü. Ayhan’ın apartmanının önünden geçti. Tam karşılaştıkları an durdu ve:
— Merhaba Ayhan, nasılsın? diye sordu.
Ayhan hafifçe başını eğdi.
— İyiyim Hera, sen?
— Bir gün bir kahve içmek ister misin? Ben yaparım, güzel yaparım, dedi Hera, gözlerini kaçırarak.
Ayhan’ın yüzünde hafif bir kasılma oldu.
— Hera, sen iyi birisin ama ben öyle şeyler düşünmüyorum. Kusura bakma, dedi
kibarca.
Hera yüzüne tokat yemiş gibi hissetti. Kafasını eğip yürümeye devam etti. Ama içinde bastıramadığı bir ses vardı: “Henüz olmadı, ama olacak...”
3. Bölüm: Düşmanlık
O günden sonra mahallede fısıltılar başladı. Kadınlar Hera’yı alaycı bakışlarla süzüyor, Ayhan’ı soruyorlardı. Ayhan ise her geçen gün daha çok içine kapanıyordu. Hera, yine de vazgeçmedi. Her karşılaştıklarında gülümsüyor, çocuğunu onun görebileceği parka götürüyor, bazen Ayhan’ın ilgisini çekeceğini düşündüğü kitaplarla dolaşıyordu. Bir roman bile almıştı: Kürk Mantolu Madonna… Okuyamamıştı ama kapağını ezberlemişti.
Ayhan, ona bir daha yüz vermemişti.
Bir gün, Ayhan’ın eski sevgilisiyle barıştığını duydu. Gözleri karardı. Eve
kapandı. Oğluna bağırdı. Ağladı. Aynaya baktı. Aynadaki kadına hırladı:
“Senin suçun! Çirkinsin, kimse istemez seni!”
4. Bölüm: Plan
Hera, yıllar boyunca sessiz bir öfkeyle biriktirdiği her şeyi Ayhan’a yöneltti. Artık sevmiyordu, sadece intikam almak istiyordu. Bir kadın, güzelliğiyle değil, aklıyla da mücadele edebilirdi, bunu anlamıştı.
Bir gün belediyede geçici temizlik işçisi olarak çalışmaya başladı. Orada tanıdığı bir memurun yardımıyla Ayhan’ın sicil bilgilerini öğrendi. Üniversitede kiminle arkadaşlık etmiş, hangi etkinliklerde bulunmuş, eski sevgilileri… Hepsini öğrendi.
Bir mektup yazdı, Ayhan’ın nişanlısına gönderdi. İhanet dolu, yalanlarla
süslenmiş ama gerçeklere yakın bir mektup:
“Ayhan, mahallede dul bir kadınla gizli gizli görüşüyor… Çocuğu da var…”
Mektubu isimsiz yolladı.
5. Bölüm: Yüzleşme
Ayhan, olan biteni kısa sürede öğrendi. Bir akşam Hera’nın kapısını çaldı. Gözleri öfkeliydi.
— Neden yaptın Hera?
Hera kapının eşiğinde durdu. O anda ne nefret vardı gözlerinde ne aşk. Yalnızca yılgın bir ifade.
— Çünkü beni hiç insan yerine koymadın Ayhan. Çünkü hepiniz beni sadece
“çirkin kadın” olarak gördünüz. Ama ben de varım. Ben de hissediyorum. Ben de
seviyorum.
Ayhan’ın öfkesi azaldı. Sustu. Göz göze geldiler. Sessizlik uzadı.
Ayhan sonunda konuştu:
— Kendini bu kadar yok etme Hera. İnsanlar çirkinliği dışarda değil, içerde
taşır.
Ve gitti.
Hera, kapıyı kapadı. Derin bir nefes aldı. Aynaya gitti. Bu kez aynadaki kadına daha uzun baktı.
Artık gözlerinde bir başkaldırı vardı.