Dün yenildim,
Bugün zelilim
Ama tüm yarýnlar benim.
 
Gökyüzü,
Karanlýk oklarýný indirirken ömrüme,
Feleðe bu sitem, bu þikâyet niye?
Yani istediklerim olmadý diye,
Gerek var mý bu kadar gürültüye?
 
Yazgý dediðimiz
Eskimiþ bir kitaba benzer,
Yer yer sararmýþ,
Kimi harfleri de zamanla yanmýþ
Sayfalarýnda yýldýzlarý eksik,
Ýnsan sorar bu ne kalleþlik?
Ancak insan kendi yazar bu kitabý,
Kendisidir kendi muhatabý,
Yaþamak gibi mühim bir gayeyle,
Her gece yeniden yazar sabahýn mürekkebiyle.
 
Çünkü hayat,
Kýrýk bir aynanýn bin parçasýnda
Baþka bir suretini gösterir her insanda
Ve hiçbiri yalan deðildir aslýnda.
 
Umut,
Kör bir saat ustasý gibi,
Gýcýrdayan çarklarýyla deðirmen misali,
Zamanýn en durmuþ yerinde bile
Ýncecik diþlileri çalýþtýrýr sessizce.
 
Bilirim ki,
Her kolaylýk cebinde bir taþ taþýr
Ve her zorluk içinde saklar
Bir kavanoz þekerleme.
Oysa insan,
Kanatlarýný kaybedince
Unuttum sanýr uçmayý;
Oysa yeryüzünde de
Gökyüzü kadar,
Yere düþenlere de yollar var;
Topraktan, sudan, ýþýktan.
 
Dün dediðim,
Bir eskiz defteridir;
Hatalarým silinir,
Elbet yeni çizgiler eklenir
Ve bugün,
Dokunulmamýþ bir sayfa gibi beklenir.
 
Pes etmemeli!
Çünkü bazen yýkýlmak gerekir,
Yeniden inþa için hayatý
Yýkýntýlar en iyi temeldir
Ve hayat,
Ansýzýn bir kapý aralar;
Doðmaz zannedilen o güneþ doðar
Ýçinde kaybolduðunu sandýðýn labirentin
Tam ortasýnda
Aralanmaz sanýlan kara bulutlarýn arasýnda.