Hayat bazen eski bir plak gibidir. Ayný cümleyi hep ayný çizikte döndürür: “Yine yenildin.” Biz, kýrýk dökük kahramanlarýyýz kendi hikâyemizin. Sýrtýmýzda takvimlerden sarkan paslý çiviler, cebimizde ertelenmiþ sevinçler. Yine de yürürüz. Çünkü topraðýn altýndaki tohum bile, karanlýktan utanmaz. O bilir ki karanlýk, büyümenin ilk yurdudur.
 
Ezilirsin, ezildin de.
Yelkenin yýrtýlýr, rüzgârýn dili susar. Gökyüzü küser, deniz kabuk kapar. Ama unutma: En büyük dalgalar, en derin denizlerin suskunluðundan doðar. Sen, içindeki denizi hâlâ taþýyorsun.
 
Düþersin, düþtün de.
Bir þehir kadar aðýr düþersin bazen, bütün sokak lambalarýnýn bir anda sönmesi gibi. Ama yýldýzlar, elektriðe baðlý deðildir. Kaldýðýn yerden bakmayý öðren: Karanlýk, yalnýzca ýþýðýn dinlenmeye çekildiði zamandýr.
 
Yenilirsin, yenildin de.
Kýrýk aynalarda parçalanýr suretin, kendini tanýyamazsýn. Ama bil ki, kýrýk aynalar en çok ýþýðý çoðaltýr. Parça parça da olsan, çoðalabilirsin.
 
Hayat diyor ki:
“Ezil, düþ, yenil… Ama ne olur, yaþamaktan vazgeçme.” Çünkü dünya, bir gün yeniden doðmak isteyenlerin hatrýna dönüyor. Ne kadar kaybolmuþ olursan ol, kendini aramaktan hiç vazgeçme. Belki kýrýk saatlerin zamanýnda bulursun yolunu. Belki en karanlýk cümlenin sonunda gelir sabah. Ama muhakkak gelir. Sen, bir kez daha ayaða kalkarsýn.
 
Bazen gece, gözlerini inadýna açýk tutar insanýn. Karanlýk, yalnýzca gökyüzüne deðil, içinin odalarýna da çöker. Perdeler kapalýdýr, sokak lambalarý yetersiz. Ýþte o an, gövdene aðýr bir taþ gibi oturur hayatýn aðýrlýðý. Ama yine de bilirsin: karanlýðýn en koyu aný, þafaktan hemen öncedir. Hayat, bir eski kitap gibi; sayfalarýnýn arasýnda kuru yapraklar, solmuþ fotoðraflar, kýrýk heceler. Okudukça canýn yanar belki, ama yine de çevirmelisin sayfalarý. Çünkü bir sonraki satýrda, belki de bir tebessüm vardýr, çiçek kokusu gibi ansýzýn gelen. Ben umudu, paslý bir çivi gibi çakýyorum yüreðimin tahtasýna. Çünkü öðrendim ki, hiçbir yara sonsuz kanamaz. Kabuk baðlar, bazen iz býrakýr, ama sýzýsý azalýr ve her sabah, güneþ yeniden doðar.
 
Hayat bazen, açýk denizde alabora olan bir sandal gibi savurur insaný. Sular üstüne kapanýr, nefesin tükenir. Ama sonra beklenmedik bir dalga, seni yine yüzeye atar. Ýþte o anda anlarsýn: batmak ile yüzmek arasýndaki mesafe, yalnýzca bir nefes kadardýr. Her zorluk, kolaylýða gebedir ve kolaylýk, içindeki küçücük bir çatlaða sýzan yeni bir zorluk olabilir. Ama döngü sürer. Hayat, uçurumun kýyýsýnda dans etmeyi öðretir sana. Düþmemek için deðil, düþsen bile yeniden ayaða kalkmayý bil diye. Pes etmemek, en önemlisi bu. Belki de insan olmanýn en onurlu biçimi bu. Çünkü umut, paslý anahtarlarýn açtýðý gizli kapýlarda saklý. Çünkü dünya dönüyor, içimizdeki gezegenler de öyle. Her dönüþ, baþka bir baþlangýçtýr çünkü. Gecenin koynunda bile yýldýzlar çakýyor, farkýnda mýsýn? Ýþte bu yüzden, ne yaþarsak yaþayalým, yeniden baþlamak için hep bir neden var.
 
 Ey kendim unutma: Hayat, acýyla örülmüþ bir halýnýn üstüne serpilmiþ inci taneleri gibi. Acý varsa, umut da var. Düþ varsa, gerçek de var. Ýnsan varsa, yeniden baþlama ihtimali hep var.