Ýnsanýn kalbi bir pusuladýr. Yönü iyiliðe dönmeyince yolunu bulamaz. Dürüstlük, yüreðin en sessiz ama en güçlü çýðlýðýdýr. Yalan, kýsa bir gölge. Gerçek, uzun bir güneþ. Kötülük kolaydýr; kaygan bir yokuþ gibi. Ýyilik ise dikenli bir patika. Ama yürüyenin ruhu hafifler. Ýnsanýn kendine bakabilmesi için aynasý temiz olmalýdýr. Dürüstlük, o aynadaki lekesiz camdýr. Ýyilik, bazen küçük bir tebessüm. Bazen bir omuz. Bazen susmaktýr, incitmemek için. Dürüstlük, uykularý sakin kýlar. Vicdaný yara içinde býrakmaz. Karanlýkta bile ýþýðý vardýr iyiliðin. Gözlerin içine bakabilir insan, içi tertemizse. Kötülük kazanýyor gibi görünür bazen. Ama görünüþ, köpük gibidir. Su durulunca gerçeði býrakýr geride. Dünya, iyilikle döner. Ýnsan, iyilikle büyür. Dürüstlük, insanýn boynuna taktýðý görünmez bir madalyadýr. Kimse görmese de taþýr onu. Ýyilik, ruhun oksijenidir. Onsuz boðulur insan. Yalan, ipeksi görünür. Ama sarar, boðar, daraltýr. Hakikat, taþ gibi serttir bazen. Ama üzerine basýnca düþürmez insaný. Ýyilik yapmayanýn sesi yankýlanmaz evrende. Dürüst olmayanýn sözü köksüz aðaç gibidir. Ne meyve verir, ne gölge. Ýnsan, iyiliði ve dürüstlüðü seçmeli. Çünkü dünya bu ikisiyle güzel ve insan, ancak bunlarla insan kalýr.
 
Kötülük, paslý bir býçak gibidir; saplandýðý yeri kanatýr ama eninde sonunda sahibinin elini de keser. Hiçbir karanlýk, sonsuza dek gökyüzünü örtemez çünkü zifiri gecenin bile doðacak bir sabahý vardýr. Kötülük, simsiyah bir tohumdur; ekenin ellerini kirletir, biçenin vicdanýný. Ýnsan sandýðý kadar kudretli deðildir kötülükte, çünkü kötülüðün sarayý hep kumdan yapýlýr ve rüzgâr, kumdan saraylara sadýk deðildir.
 
Tarih defterinde çok isim yazýlýdýr; zalimlerin de, krallarýn da. Ama hepsi toza karýþýr, yine de anlatýlýr iyilik, dilden dile, yenilmez, eksilmez, yok olmaz. Çünkü kötülük karanlýktýr ve karanlýk, sadece ýþýðýn yokluðudur. Ýyilikse ateþtir; küçük bir kývýlcým bile geceyi deler. Kötülük hiçbir zaman kazanamadý; kazandýðýný sandý belki, kýlýç kuþandý, kan akýttý, korku saldý. Ama içindeki boþluk büyüdü, çünkü kötülük doymaz; ne altýna, ne güce, ne kana. Doymayan her þey tükenir. Ýyilikse su gibidir; damla damla akar, sabýrlýdýr ama kayayý bile deler. Kötülük, insanýn kendi kalbine açtýðý çukurdur; bir süre bakar içine, sonra düþer. Çünkü kimse kendi karanlýðýnda sonsuza dek yürüyemez. Dünya yorulur kötülükten, gökyüzü bulut olur, yaðmur olur ve temizler. Ýnsanlýk öðrenir, kah aðlayarak, kah kanayarak ama mutlaka öðrenir. Kötülük insana, insanlýða ve dünyaya hiçbir fayda getirmez, getirmeyecektir de. Ne topraða iyi gelir, ne zamana. Ýyilik kazanýr sonunda; çünkü iyilik, gövdesi göðe deðen bir aðaç gibidir. Kökü derindedir ve fýrtýnalar, kökü derin olaný yýkamaz.
 
Ýyilik, insanlýðýn unuttuðu ama kalbin derinliklerinde hâlâ usul usul atan bir þarkýdýr. Sessizdir. Gösteriþsizdir. Ama dokunduðu her þeyi güzelleþtirir. Bazen bir gülümsemede saklanýr, bazen bir yabancýya uzatýlan elde. Küçük görünür ama etkisi sonsuzdur. Çünkü iyilik, zincirleme bir kurtuluþun ilk halkasýdýr.
 
Dünya, esasýnda büyük devrimlerle deðil; birinin üþüyen ellerine sarýlan bir atkýyla, bir yaþlýnýn taþan poþetlerini tutan genç bir elle, kalbi kýrýlmýþ birini dinlemeye ayrýlan vakitle deðiþir. Ýnsan, baþkasý için durduðu o kýsa anda aslýnda kendini bulur. Bir damla su, bir çölde ne yapabilir diye düþünürüz. Ama çölde kalan birine göre o damla, hayattýr. Ýþte iyilik de öyledir. Küçük görünür ama birinin karanlýðýna doðan ýþýktýr.
 
Ýyilik, bir lütuf deðil, bir sorumluluktur. Çünkü yaþamak sadece nefes almak deðildir; baþkasýnýn yükünü hafifletmektir biraz da. Omuz vermektir. Sessizce, beklentisizce, sadece insan olduðu için. Gözyaþýný silmek bazen savaþlarý durdurmaktan daha güçlü bir eylemdir. Bir çiçeði sulamak, bir kalbi yeþertmektir. Çünkü insan, insanla iyileþir ve dünya, ancak iyilikle onarýlýr.
 
Modern çað bize baþarýyý, güçü, hýzla yükselmeyi öðretti. Ama unutturduðu þey, yavaþça eðilip bir baþkasýnýn kalbini kaldýrmak oldu. Oysa asýl büyüklük orada gizliydi. Gözden kaçan iyilikler, evrenin görünmeyen dikiþleriydi. Kopmuþ her yerimizi onarýyordu aslýnda. Ýyilik bir kelebek etkisidir. Küçücük bir hareket, binlerce kilometre ötede bir fýrtýna yaratabilir. Belki sen sadece bir sokak köpeðine su býraktýðýný sanýrsýn, ama o an, insanlýðýn yeniden var olduðuna dair gökyüzüne yazýlan bir not olur. Belki yalnýzca birini sabýrla dinledin, ama onun hayata tutunacak bir sebebi oldu.
 
Ýyilik, iyileþtirir ve iyilik iyidir. Önce karþýyý, sonra seni iyileþtirir. Önce bir aný, sonra tüm zamaný. Çünkü iyilik, bir tohum gibi ekilir; topraða deðil, insanýn yüreðine ve bir gün, hiç beklemediðin bir anda, o iyilik büyür.  Geri döner. Bir çiçek gibi. Bir gölge gibi. Bir mucize gibi.
 
Ve dünya, biraz da bu yüzden dönmeye devam eder.