YOLSUZ YOLCU

“Elestten Sürgüne”

Ýnsanlýk bir ýþýktý, yol sonunda söndü

Asýrlar geldi geçti, fani devran döndü

Ýlk gün bir gündü sadece, temiz ve saftý

Hedef belliydi ama insanlýk bölündü

Eller uzanýrdý hep, o kadim ýþýða

Namerdin gölgesi hiç düþmesin aþýða

Gözlerde fer kalmadý, bakamaz uzaða

Hedef belliydi ama insanlýk þaþýða

Kini kundakladýk biz, yýllarca büyüttük

Nefsi sofraya koyduk, öfkeyle tükettik

Ulvi olan insanlýk, çokça harap ettik

Hedef belliydi ama insanlýk kirlettik

Yolcu yola çýkmýþtý, sokaklar kapalý

Döner durur devranlar, gönülden yaralý

Nefisler sarhoþ olmuþ, sönmüþ her meþale

Hedef belliydi ama insanlýk dalgalý

Ey gönlüm, sor nereye bu acý yolculuk

Kaybettin yönünü sen, kalmadý bir soluk

Dere derin, su bulanýk, boðulmuþ umut

Hedef belliydi ama insanlýk yoksulluk

Koyun postu giymiþiz, dalmýþýz sürüye

Fitneyle yoðrulmuþuz, düþmüþüz büyüye

Ýblis gururla bakmýþ, gülmüþ hep gediðe

Hedef belliydi ama insanlýk külhane

Ýlham perisi çöktü garip yüreðime

Bu geceden gündüze aðlaþýp durdular

Vicdanýma zorlu sorularý sordular

Hedef belliydi ama insanlýk sürgünde

Ne yapsak ne etsek, kâr etmiyor ki artýk

Ýnsanlýk pespaye her yanýnda var yýrtýk

Her yanýmýz ayrý oynar olmuþ bir sýyrýk

Hedef belliydi ama insanlýk kýytýrýk