Bir kibrit çöpüyüm ben,
Yazgýsýnda yanmak olan,
Öylesine garip,
Öylesine gariban.
Koskoca bir ormandan
Ve yüce bir aðaçtan yontulan,
Kuruyup gitmiþim kederden, gamdan.
 
Ýçimde taþýrým koskoca bir orman,
Yeþilin her tonu,
Bir ceylanýn yaþam maratonu,
Kaplumbaðalarýn serinlik düþü,
Orman kuþlarýnýn keyifli gülüþü,
Nazlý uçuþlarý kelebeklerin,
Türlü türlü kokularý çiçeklerin.
Belleðiyim ezgisinin hepsinin.
 
Koparýlmýþým evimden,
Geçmiþim artýk kendimden,
Kamyonlara yüklenmiþim,
Fabrikalarda kesilmiþim,
Tekdüze biçilmiþim,
Kurutulmuþum,
Kavrulmuþum,
Yanmak için savrulmuþum,
En serin düþlerimden.
 
Bir kutuya hapsedilmiþim,
Sorgusuz sualsiz müebbet yemiþim,
Kaderdaþlarýmla omuz omuzayým,
Ama sonsuzluðu kýskandýracak kadar yalnýzým,
Terk edilmiþim ve ýssýzým.
 
Peki,
Ne kalýr benden geriye?
Ne kadar hatýrlar beni dünya?
Küçük bir yanýk izinden fazlasý mýydým,
Ve o koskoca aðaca nasýl kýydýn?