Yeryüzüne düþtüm…

Gökyüzünün nazlý evladýyken

Ve anne kucaðýnda uyuklarken henüz,

Tatlý düþlerimde savrulurken büklüm büklüm,

Yok iken yazgýmda hiçbir pürüz.

Yer kürenin çekimine mahkûm edildi bedenim,

Çakýldý yeryüzüne ivedi bir saðanakla,

Savaþýn, kaosun ve kavganýn ortasýna.

Kýyýlmayacak kadar bir beyazlýk dokunmaya,

Düþler kadar uzak bulutlarýn arasýnda,

Toza ve çamura bulandým,

Etten ve kemikten bir insandým.

Yokluðu da gördüm yoksulluðu da,

Gurbeti de gördüm can dayanmaz hasretleri de.

Aç gezdiðim de oldu çatlamýþ kaldýrýmlarda,

Kentlerin öksüz ve yetim çýkmazlarýný adýmladýðým da.

Soðuk ve yaðýþlý hafta sonu ýssýzlýðýnda aðlamayý da öðrendim,

Taþ çatlatan sýcaklarda toprakla piþmeyi de.

Üþüdüm,

Hastalandým, yattým ateþler içinde,

Hastane kokusunu çektim ciðerlerime,

Veda etmek zorunda kaldým tüm düþlerime.

Aðladým,

Baðýrdým ve çýðlýklar savurdum gökyüzüne.

Duyulurum sandým,

Fark edilirim diye umutlandým,

Lakin her daim aldandým,

Ýçimdeki umudun þen yüzüne.

Çoktan unuttum gökyüzündeki evimi,

Ama susturamadým içimdeki hasretini.

Asýrlarca özledim yaþamanýn en güzelini,

Uzun kýþlar ve yazlar boyunca aradým kaybettiðimi,

Sonunda bulamadým asla düþlerimi.

Yeryüzünün düþkün müebbet mahkûmu sanýrken kendimi,

 Öldüm,

Gönlümde gökyüzünün en çok özlenen hayali,

Yeryüzüne gömüldüm…