UNUTULUÞ

YAZAN:OÐUZ BATIN

Bertuð, Varol, Özden ve Tilbe, üniversitede tanýþmýþ, sinemaya gönül vermiþ dört yakýn arkadaþtý. Yirmili yaþlarýnýn baþýndaydýlar ama içlerinde sanki onlarca filmin yükünü taþýyan bir tutku vardý.
Okulun kýsa film kulübünde tanýþmýþ, haftalarca birlikte film izleyip sahne sahne tartýþmýþlardý. Bir gün Bertuð, “Arkadaþlar… Korku türünde bir kýsa film çekelim. Hem festival hem de sosyal medyada ses getiririz” deyince, herkesin gözleri parlamýþtý.
Tilbe, titizliðiyle meþhurdu. Senaryo yazýmýndan çekim planýna kadar her þeyi takvime baðladý. Özden, makyaj ve set tasarýmýný üstlendi. Varol ise mekân araþtýrma ve kamera iþlerinde en iyisiydi. Bertuð yönetmenliði üstlenmiþti.
Filmin adý çoktan belliydi: “Unutuluþ”.

Çekimlerin ilk günleri keyifli geçmiþti. Birkaç sahne terk edilmiþ bir çiftlik evinde çekilmiþ, yaðmurlu hava atmosfere ayrý bir korku dokusu katmýþtý.
Tilbe, bir sonraki sahnenin en kritik kýsým olduðunu söylüyordu: “Soðuk hava deposu sahnesi. Oyuncu kapalý yerdeyken nefesinden buhar çýkacak, o anki panik gerçekçi olacak.”
Varol, mekân araþtýrmasýna koyuldu. Þehrin dýþýnda, terk edilmiþ bir gýda fabrikasýnda yýllardýr kullanýlmayan bir soðuk hava deposu buldu. Kapý paslanmýþtý ama içerisi hâlâ buz gibi soðuktu.
Tilbe defterine not aldý: ‘Depo sahnesi – 2 gün sonra – ekipman: El feneri, kamera, ses kayýt cihazý’.
Varol ertesi gün mekâný temizlemeye gittiðinde, kimse farkýnda deðildi ki onu bekleyen asýl sahne gerçek olacaktý.

O gün ekip ayrý ayrý iþlerle uðraþýyordu. Bertuð evde kurgu için deneme yapýyor, Özden kan efekti boyalarýyla uðraþýyordu. Tilbe ise senaryonun son diyaloglarýný düzeltiyordu.
Varol, fabrikaya tek baþýna gitti. Depoya adým attýðýnda, paslý raflar ve duvarlardaki buz tabakasý ürperticiydi. El fenerinin ýþýðý nemli havada buðulanýyordu.
Mekânýn her köþesini inceledi, kamerayý nereye koyabileceklerini düþündü. Tam çýkmaya hazýrlanýrken, aðýr metal kapý bir gýcýrtýyla kapandý. Ardýndan, paslý kilit kendi aðýrlýðýyla yuvasýna düþtü.
Varol önce gülümsedi, “Yok artýk, film gibi…” dedi. Ama dakikalar geçip de kapý açýlmayýnca, soðuk iliklerine iþlemeye baþladý. Telefonunu çýkardý, sinyal yoktu.
Depoda yalnýzdý. Saatler ilerledikçe nefesi hýzlandý, parmaklarý uyuþmaya baþladý.

Tilbe, akþam üstü aradýðý halde Varol’dan haber alamayýnca içi huzursuz oldu. Normalde her þeyi haber veren Varol’dan ses çýkmamasý alýþýlmadýk bir durumdu.
“Bir terslik var” diye mýrýldandý. Bertuð ve Özden’i aradý, kimse Varol’u görmemiþti. Tilbe kararýný verdi: arabaya atladý ve fabrikanýn yolunu tuttu.
Soðuk hava deposunun önüne vardýðýnda hava kararmýþ, rüzgar uðultulu esmeye baþlamýþtý. El fenerini açtý, kapýya yaklaþýrken içeriden zayýf bir ses duydu: “Tilbe!..”
Kalbi hýzlandý. Kilit pasla kaplanmýþtý, anahtar yoktu. Çantasýndan küçük bir tornavida çýkardý ama iþe yaramadý. Çaresizlik içinde etrafa bakýndý, yerde bir demir çubuk buldu. Tüm gücüyle kilidi zorladý, paslý metal sonunda kýrýldý.
Kapýyý açtýðýnda, Varol yere oturmuþ titriyordu. Dudaklarý morarmýþ, nefesi buhar gibi çýkýyordu. Tilbe hemen montunu çýkarýp onun omuzlarýna sardý.

Varol güçlükle gülümsedi: “Filmi unuttum… ama seni unutmayacaðým.” dedi. Tilbe gözlerini devirdi ama içten içe gülümsedi. “Senaryoya sadýk kalmak güzel ama canýný riske atma.”
Onu yavaþça ayaða kaldýrdý, birlikte fabrikanýn dýþýna çýktýlar. Soðuk hava yerini karanlýk ama daha güvenli bir atmosfere býrakmýþtý.
Bertuð ve Özden kýsa süre sonra olay yerine geldi. Bertuð, “Bunu senaryoya ekleyelim” dedi, “Gerçekten yaþanmýþ bir gerilim sahnesi.”
O an Tilbe, “Unutuluþ”un sadece bir film deðil, aralarýndaki dostluðun da bir sýnavý olduðunu fark etti.
O gece herkes evine dönerken, Varol camdan dýþarýya bakýp þunu düþündü: Bazen en korkutucu sahneler kameraya çekilmeyenlerdir.