Toprak damlý kerpiç bir evde açtým gözlerimi dünyaya,

Önce topraða karýþtým sonra alýþtým anlýmdaki yazgýya.

Küçük yaþlarda yedim feleðin acý sillesini sarsýldým bende,

Ana, baba, hýsým, akraba ya da dost bir yüz yoktu çevremde.

Kuþkusuz bilirim ki yalnýz doðdum ve elbette yalnýz öleceðim,

Doðum ile ölüm arasýndaki demde hep mi yalnýzlýk çekeceðim?

Kaderin sofrasýnda payýma düþen arsýz bir yalnýzlýk olsa da,

Bir zamanlar hayallerim vardý yüreðimin kuytusundaki kasada.

Kimseciklere vermedim bu kasanýn anahtarýný sýr misali sakladým,

Zaten bu anahtarý talep eden de yokmuþ elbet bu hale de þaþmadým.

Ne gördüm ki bu yalan dünyada, neresinden ne talep edip isteyeyim?

Hangi yolun hangi kývrýmýna oturayým da gönlümdekini bekleyeyim?

Uzun yollarda ve tükenmez yýllarda yitirdim benliðimi gün ve gün,

Ne gelin var ne de güvey; hayat denilen bu þenlik nasýl bir düðüm?

Öküz öldüren hasretlerde ziyan edilen bu ömür acaba benim midir?

Yoksa bu taþlý dikenli dik yokuþ yalnýzca benim kaderim midir?

Keþke hiç doðmasaydým diye haykýrsam isyan olur mu var edene?

Öyle bir ömür çizgisindeyim ki benden ve ömrümden giden gidene.

Nasýl ki toprak damlý kerpiç ev topraða karýþýyorsa zamanla virane,

Bende doðdum doðalý parça parça karýþtým derde ve oldum divane.

Ne zaman aðýz dolusu güldüm hatýrlamýyorum ki þimdi yazayým,

Verin bana bir kazma ile kürek de kendi mezarýmý kendim kazayým.

Çileden ve dertten gayrýsýný yazamaz oldum biliyorum þiirlerde,

Terk edilme ve yalnýzlýktan baþkasý mý var ki yazayým zihinlerde.

Unutmadan yokluk ve yoksulluk da var bu garibin kaderinde,

Utanmadan nasýl bahsedeyim ki bu dertlerden her seferinde.

Ne kimse sever ne de kimse ister benim gibisini elbet bilirim,

Ayný kafiyeler belirirken zihnimde bende artýk bir hayli bitkinim.

Nasýl ve nerede öleceðimi elbette bende bilmiyorum herkes gibi,

Belki toprak damlý kerpiç bir yapýda belki de hastanede sanki.

Bunca çileli yýlýn için de debelendikten sonra nerede ne fark eder ki?