“Bana mesken oldu gurbet elleri” diyor türküde iþte aynen öyle. Gerçi bir yerden sonra gurbet neresi, sýla neresi hepsi birbirine karýþýyor ve tüm dünya baþlý baþýna gurbete dönüþüyor. Bu durumu bizzat yaþan birisi olarak açýk yüreklilikle yazabiliyorum. Sýla insanýn doðduðu, çocukluðunu geçirdiði, büyüdüðü, ilkleri yaþadýðý yer midir yoksa bizzat ailesi, ailesinin olduðu yer midir? Belki de bunlarýn her ikisidir. Ben zaman içinde ikisi de kaybettim. Bu ýssýz dünyada bir baþýma kaldým. O yüzden dünyanýn ve hatta evrenin ýssýzlýðýný iliklerime kadar hissediyorum. Ancak þöyle bir teselli kapýsý açýk ki elbette bu açýk kapýyý inkâr edebilmem mümkün deðil. Þöyle ki ben her ne kadar kimsesizliði, çaresizliði ve ýssýzlýðý iliklerime kadar hissediyor olsam da ben de artýk birilerinin sýlasý oldum; kendi çocuklarýmýn. Ýþte bu sebepten kendi yaþadýðým bu acý verici durumu çocuklarýmýn yaþamamasý için elimden geleni yapýyorum. Benim için bir ana kucaðý, bir baba ocaðý yoktu, hiçbir zaman da olmadý. Bunun eksikliðini her zaman hissettim. Ama bu eksikliði çocuklarýmýn hissetmesini istemiyorum. Çocuklarýmýn dönüp gelebilecekleri bir baba ocaklarý olsun istiyorum. Manevi olarak böyle bir ocak oluþturdum ama maddi olarak maalesef böyle bir ocak oluþturabilmiþ deðilim. Ben kendimi bildim bileli kiracýyým. Bir konut sahibi olsaydým, olabilseydim elbet fiziksel olarak da bir baba ocaðý oluþturabilmiþ olurdum. Ama olmadý, olamadý, bu imkanlar dahilinde de pek olacak gibi görünmüyor.

Biz insanlar hem soyut hem de somut varlýklarýz. Bir yanýmýz manevi, bir yanýmýz maddi. Ne maddi yanýmýzdan vazgeçebiliriz ne de maddi yanýmýzdan vazgeçebiliriz. Maddeden müteþekkil bir evrende maddeden var olmuþ bedenlerimizin içerisinde yaþýyoruz. Ama zihnimiz, düþüncelerimiz, sözlerimiz, düþlerimiz, hayallerimiz ve ruhumuz maddi bir nitelik taþýmýyor. Tüm bu saydýklarým maddenin dýþýnda, yani soyut. O yüzden insan manevi ve maddi kýsýmlardan oluþan bir bütün. Bu bütünü parçalamak kuþkusuz bütün varlýðýna son verir. O yüzden insan her iki kýsma da gereken önemi vermelidir. Benim yukarýda bahsettiðim baba ocaðý tanýmý da manevi ve maddi olmak üzere iki kýsýmdan oluþur. Bir ev düþünelim; dört duvar, bir çatý ve hatta bir bahçe. Evde salon, oturma odasý, yatak odasý, mutfak, banyo yani bir evde olmasý gereken bütün kýsýmlar mevcut olsun. Bu eve baba ocaðý diyebilir miyiz? Eðer baba þefkati, merhameti, koruyuculuðu, esirgeyiciliði yoksa elbette böyle bir þey diyemeyiz. Ayný þekilde þefkatli, merhametli, koruyucu, esirgeyici bir baba var ama imkanlarý yok, yoksul. Kendisi istese de elinden hiçbir þey gelmiyor. Bu durumda bir baba ocaðý oluþabilir mi? Elbette bu da mümkün deðil. Yani soyut ve somut arasýnda, maneviyat ve maddiyat arasýnda bir denge kurulmasý gerekiyor. Esasýnda bu denge insan yaþamý için vazgeçilmez deðil midir ya da insanýn kurmak istediði oluþumlar için? Ýþte bu yüzdendir ki benim de tahayyülümdeki baba ocaðýný kurabilmem için maddiyata ihtiyacým var, hiçbir zaman sahip olamadýðým maddiyata.

Dengeli bir yaþam sürmek için ne yalnýzca materyalizm yeterli oluyor ne de yalnýzca spiritüalizm ya da idealizm yeterli oluyor. Bu kapsamda düalizm yani madde ve ruhu iyi ayrý varlýk olarak kabul eden ve bu iki ayrý varlýðýn birbiri olmadan faydasýzlaþacaðýný savunan bir düþünce ile olaya bakmak daha saðlýklý olur diye düþünüyorum. Esasýnda dost meclislerinde sýk sýk gündeme gelen; “para tek baþýna insana yeter mi yetmez mi?” sorusunun cevabý da burada gizli sanýrým. Bir noktadan sonra insan þunu fark ediyor: Maddiyatý küçümsemek ne kadar yanlýþsa maneviyatý yok saymak da o kadar yanlýþ. Çünkü hayatýn gerçekleri, her iki tarafý da insanýn karþýsýna çýkarýyor. Karný aç bir insana “sabret, ruhunu doyur” demek nasýl anlamsýzsa, gönlü kýrýk birine de “al iþte para, mutlu ol” demek o kadar boþ. Bu sebeple denge dediðimiz þey, yalnýzca teorik bir kavram deðil, bizzat hayatýn akýþý içinde sýnanan, yaþanarak öðrenilen bir gerçekliktir.

Ben kendi hayatýmda bu dengeyi kurmakta zorlandým. Belki de bunun sebebi doðduðum andan itibaren elimde olmayan eksikliklerdi. Eksikliklerle büyüyen bir çocuk, eksikliklerin farkýna varmakta çok erken olgunlaþýyor. Çocuklukta duyulan hasret, yokluk, yalnýzlýk insanýn ruhuna öyle derin izler býrakýyor ki, ilerleyen yaþlarda bile tüm çabalarýna raðmen o izleri silemiyor. Ýnsan bir noktada kabulleniyor: “Evet, ben bu yarayla yaþayacaðým.” Ama kabullenmek, mücadeleyi býrakmak deðil. Benim mücadelem de iþte burada baþlýyor. Her ne kadar elimde olmayan þeylerin gölgesinde yaþamýþ olsam da, çocuklarýma o gölgenin karanlýðýný hissettirmemek için uðraþýyorum. Onlara býrakabileceðim en deðerli miras belki de iþte bu çabadýr. Çünkü miras dediðimiz þey, sadece maddiyatla ölçülmez. Bir ev, bir araba, bir arsa elbette önemli ama çocuklarýn yüreðine býraktýðýn güven, merhamet, sevgi, þefkat her þeyden daha kýymetlidir. Yine de içimde bir ukde var: Onlara sadece manevi deðil, ayný zamanda somut bir baba ocaðý býrakabilmek.  Belki bu dünyada tam anlamýyla kuramadým, belki imkânlar el vermedi ama hayalini kurduðum o ev, zihnimde tüm ayrýntýlarýyla varlýðýný sürdürüyor. Çocuklarýmýn kapýsýný çaldýðýnda huzur bulacaðý, bir sandalyesine oturduðunda içini ýsýtan, duvarlarýnda yalnýzca tuðla deðil anýlar barýndýran bir ev. Yani hem maddenin hem mananýn buluþtuðu gerçek bir ocak. Belki ben göremeyeceðim, belki onlar kuracak; ama inanýyorum ki bir gün bu hayal gerçeðe dönüþecek. Çünkü insaný ayakta tutan þey, sahip olduklarý deðil, umut ettikleridir.

Ýþte tam da bu noktada dönüp yine baþa geliyoruz: Gurbet ile sýla, madde ile mana, varlýk ile yokluk; hepsi birbirine karýþýyor ama insanýn içindeki o öz, o denge arayýþý hiç bitmiyor. Ýnsanýn en büyük sýnavý da belki bu: Her þartta, her eksiklikte, her yalnýzlýkta hem ruhunu hem bedenini ayakta tutabilmek, hem maddiyatýn hem maneviyatýn hakkýný verebilmek.