Þunu net olarak söyleyebilirim ki, dünyanýn en zor iþi insanlarla uðraþmaktýr. Çünkü herkes sizi kendi istediði gibi anlayacaktýr; böylece ne derdinizi doðru dürüst anlatabilirsiniz ne de onlarýn dertlerini tam olarak anlayabilirsiniz. Ne iþ yaparsanýz yapýn, ne söylerseniz söyleyin mutlaka bir tepkiyle karþýlaþýrsýnýz. Deyim yerindeyse aðzýnýzla kuþ da tutsanýz kimseye yaranamazsýnýz. Gün gelir, bozuk para gibi harcanan, kirli mendil gibi köþeye atýlan ve sigara izmariti gibi üzerine basýlan yine siz olursunuz.

“Ýþletme içerisinde iþletme olur mu?” derseniz, evet olur. Kuaför, market, optikçi, çiçekçi, masaj salonu, çantacý, fitness salonu ve kuyumcu gibi esnaflar otel bünyesinde bulunur. Ancak orada çalýþanlar otel personeli deðildir; çalýþma saatlerini ve maaþlarýný kendi patronlarý belirler. “Müþterinin kullandýðý alanlarý kullanmalarý yasaktýr.” denir ama hemen hemen her yerde müþteri gibi takýlmaya devam ederler. Üstelik yetkililer de otelin prestiji için buna çoðu zaman göz yumar

Otel personeli olmadýklarýný söylemiþtim. Personel yemekhanesinden yemek yiyebilirler fakat fiþ getirmek þartýyla. Bizler sadece anlayýþ bekliyoruz ve bazý uygulamalarý da onlarýn vicdanýna býrakýyoruz. “Fiþ” diye diye dilimizde tüy bitti koca adamlara. Her seferinde ayný mazeretler:

“Akþam getirmiþtik.”

“Muhasebe bugün kapalý.”

“Yarýn hepsini getireceðim.”

“Hay Allah, gene unutmuþum!”

Et yemeklerinin olduðu günleri benden iyi biliyorlar maþallah. Ýki hatta üç kez yemeðe gelenler oluyor. Fakat ‘Fiþ nerede?’ diye sorduðumuzda suçlu biz oluyoruz. Hatta bazen de þöyle diyorlar:

“Babanýn malý mý? Hepsini çöpe atacaksýn zaten!”