Kendini avutmak için pek çok insan gibi yaþamýnda acý çeken insanlarý düþündü, kaçýrýlan, acý çeken, tecavüze uðrayan, kaçýrýlýp aylarca iþkence çektirilip kilitli tutulan ve yaþama tutunmaya çalýþan insanlarý fakat sonra iptal etti bu duygularýn tamamýný. Çünkü yaþam bu deðildi. Harika yaþamlarda vardý. Ýçinde sevgi barýndýran. Ýçinde saygý barýndýran. Ýçinde huzur ve mutluluk bulunduran. Parasý olan ve bu parayý güzel amaçlar için kullanan insanlar. 

Sonra yanýnda olmak istediði adamýn fotoðrafýna baktý. Evet ondan ürküyordu, korkuyordu, karanlýðýna hapsolmaktan, karþýsýna geçip acýmasýz diþlerinin etini koparýrcasýna tenine geçirip bir parça koparýp sonra da diþlerini bir kürdan yardýmý ile karýþtýrýp o pis adamlarýn kahkasýný iþitmekten, sonra ona yapabileceklerinden ürküyordu. Fakat o tüm bunlarý ona zarar vermek isteyen insanlar için gözünü kýrpmadan yapabileceðini biliyordu. O ona zarar vermek aklýndan dahi geçirmezdi. Daðlanmýþ kalbinin, buz tutmuþ kayalarý arasýndan geçip, zorlu þelalesinin zorlu taþlarýndan kayýp düþmeden geçip maðarasýna yani inine ulaþabilirse, orada sakladýðý kendini bulup taþlaþan kalbini hafif bir neþter yardýmý ufak bir kesi atýp içerisine kendi kalbinden minicik bir sevgi kýrýntýsý koyabilirse eðer biliyordu ki bu sevgi parçacýðý onun taþa dönmüþ, buz kütlesi kalbini ýsýtacak ve ona sonsuz sevgisini, sonsuz merhametli sýcak kollarýný boynuna saracak ve onunla muhteþem ötesi bir yaþam sürmeye baþlayacaktý. Fakat bu yol onu pek çok mertebeden geçiriyordu. Kaplanlar, sýrtlanlar, fareler, korkutan içi puslu siyah dumanlý ormanlar ve de içinde barýndýrdýðý karanlýk dünyanýn karanlýk insanlarý. Oysa hayat sakindi ve elindeki fotoðrafta öyleydi. Gözleri derin ve anlamlýydý. Ýçinde kendininkine benzeyen kýrýlmalar ve vitraylar vardý. Yaðmurlu havada güzel bir yürüyüþ gibisi yoktur bu vitraylar arasýnda. Yüzündeki o ifade keþfedilmeyi bekleyen masum bir çocuðun gülüþü gibi þaþkýnlýk ve teslimiyet barýndýrýyordu. Hüzünlü bir varýþ noktasýndan ziyade sakin, dingin, ýþýk saçan bir yolculuk gibiydi masum gözleri. Güçlü, Onurlu, Saygýn bir duruþ sergiliyordu. Adeta ellerinden tutsa öpmelere doyamayacaðý bu kadýndan beklentileri olmasý yerine tam tersi beklentisiz bir Yaþamýn vereceði eþsiz anlar saklýydý. Kendi zihnine kurmuþ  olduðu hapishanesinden küçük bir kaçýþ yapabilseydi eðer reþit olan bir erkeðin yeni bekaretini kaybediþi gibi kendini kaybedip o soluksuz aþka ulaþmaktan korkmasaydý eðer, "yumurtanýn kabuðu kýrýldýktan sonra dünya çift yumurta sarýsý gibimiydi" sorusunu sormak gibiydi aþka ulaþmak, sonsuz bilgiye ulaþamamanýn acýsý içerisinde teslim olmaya korkan, ürken, çekinen hýrslarý yok olan, naif bir insan haline gelmek kolay deðildi elbet. Zýrhlarýný indirmek kolay deðildi elbet. Kadýnýn onu diþ matkabýyla tehdit ederek kilotlu çorabýný çýkarýp karþýsýnda destursuzca kalmasýný ve ona destursuzca girmeyi yeðlerdi elbette ki fakat o yýlmýþtý bu tarz iliþkilerden, baðnaz kendinden durmadan alýp götüren sömüren insanlardan. O artýk naif ve kibar ve yumuþak bir þey istiyordu sevgi kýrýntýsý gibi bir þey iþte. Kadýnýn daðlarýný týrmanýp, kayaçlarýndan kayýp düþmeden ona doðru, þelalenin ortasýndan geçen maðaranýn içine girmesine oradan kalbinin saklý olduðu alana gelip matkap deðilde neþterini çýkarýp kayaya ufak bir kesik atýp sevgi koymasýna izin verebilir miydi? Kuþlar cývýldadý o anda içi cýz etti. Hiç tanýmadýðý bu insana doðru neden Evren çekiyordu ki! Onda ne vardý. Çekim kuvveti neden çok fazla güçlüydü. Yapmayacaðý þeyleri neden yaptýrýyordu ona. Nereden geliyordu bu cahil, kendini bilmez, aptal, salak insanlarýn destursuz cesareti. Ahhh bilmiyordu

Gecelerini kabusa çeviren, hayatýný alt üst eden bu þeyi anlamýyordu. Sanýrým küçük bir hesap hatasý yapmýþtý ve bu tüm hayatýný altýný üstüne getirmiþ yaþamý sorgulamasýný saðlamýþ ve sonunda Yaþamýný sil baþtan yazmaya baþlamasýna neden olmuþtu. Peki ya þimdi ne olacaktý? Nasýl bir yol izleyecekti? 

Zaten bundan yýllar önce ayný yolu izlemiþ ve yýllarca sabrettikten sonra büyük bir yýkýma uðramamýþmýydý? Þimdi ne için bu kadar yeniden çaba sarf edip, ayný kayalarý aþýp, yýlanlý yollardan geçip, pis fare laðýmlarý içinden geçip kokuþmuþ þehrin kokuþmuþ kýyýlarýnda yeniden neden yüzecek, neden gürül gürül Çaðlayan þelalesinden düþme tehlikelerini yaþayýp kayaçlarýnda dizlerinin neden parçalanmasýný izleyip elinden bir tutup kaldýran olmayacaðýný bile bile neden çaðlarcasýna sevgisini sonsuzluða sunacaktý ki! Ýþte þimdi vazgeçiþ sonsuzca baþlýyordu. Vazgeçiþlerin en bedbaht olanýný yaþýyor. Kendine yakýþmayaný. Gurursuz, onursuz, Saygýn olmayan bir yaþam sürmektense kendi eteklerinde yetiþtirdiði otlarý biçip, çiçeklerini yetiþtirip güneþin o eþsiz ahenkli geçiþlerini geceyi gündüze, gündüzü geceye çevirisini izlemeyi bu geçiþler esnasýnda gökyüzünün halden hale, evreden evreye, þekilden þekile geçiþini izlemeyi tercih etmeye karar verdi. 

Bugün günlerden Kasým idi. Aþklarýn en haþmetle gönülden gönüle aktýðý, aðaçlarýn yapraklarýný sevgiyle caný yansa da bir gün yeþereceðini düþünerek seve seve yolcu ediþini, sessiz sakin akan nehirlerin kýyýsýnda pýrýldayan güne merhaba diyerek anýlarýn zihninden geçiþini izleyecek ve rüzgarýn tatlý tatlý burnunu titreterek kalbinin üþüyen tarafýný saracak ve bir gökyüzü gibi sarmalayarak beyaz bulutlarý ile en nadide hülyalara yeniden dalýþlarýný izleyip, denizlerin en derin olanýnda sakinleþmeyi, durulmayý, duruldukça ne çok güzel yaþ aldýðýný saçlarýnýn yýldýz tortusunda hafif buðulanan göz kenarlarýnda ki yaþlarýn geçiþini izleyecek, kuþlara yem atýp kanat çýrpýþlarýndan çýkan o eþsiz sesi dinleyip, birbirlerine deðmeden yan yana uçuþlarýný ve tam çarpýþacaklarý anda kalkanlarýnýn onlarý nasýlda sakinlikle bir mýknatýsýn ters kutbu gibi ittiklerini tatlý bir tebessüm ile izleyecek, müziklerin en eþsiz olanýnýn kulaðýna yeniden o eþsiz an ile deðiþini dinleyecekti, gözlerini her kapadýðý ve her açtýðýnda.