Bir an için gözlerini kapadý. Göz kapaklarýnýn ardýnda, gençliðinde söylediði þarkýlar canlandý. Kahvede oturan birkaç dost, sigara dumanýnýn arasýnda onu dinliyordu. Birinin gözlerinde hayranlýk, diðerinin bakýþýnda kýskançlýk vardý. O bakýþlar, yýllar sonra bile zihninde yankýlanýyordu. Rýza’nýn parmaklarý, masanýn kenarýnda ritim tutar gibi titredi. O titreme, aslýnda yýllar önce kaybolmuþ defterin sayfalarýna yazdýðý melodilerin yankýsýydý.

Sokak, Kasým akþamýnýn serinliðini taþýyordu. Rüzgâr, kaldýrýmlardaki sarý yapraklarý hafifçe sürüklüyor, sokak lambalarýnýn sarý ýþýðý taþlarýn üzerinde kýrýk bir parlaklýk býrakýyordu. O sokaktan koþarak geçen bir çocuk, adýmlarýnýn arasýnda yerde bir þeyin parýldadýðýný fark etti.

Bir defter. Kapaðý eskimiþ, köþeleri hafifçe yýpranmýþ, üstündeki kelebek resmi solmuþtu.
Ama solmuþluðun da bile tuhaf bir canlýlýk vardý. Kelebeðin kanatlarý, sanki rüzgâr her estiðinde kýpýrdayacakmýþ gibi duran o ince çizgili kanatlar, çocuðun gözünde gerçekmiþ gibi canlandý. Çocuk eðildi ve defteri eline aldý. Eli defterin yüzeyine deðer deðmez, tuhaf bir sýcaklýk hissetti. Sanki defter, uzun bir yolculuktan gelmiþ ve þimdi elinde durmanýn huzurunu bulmuþ gibiydi. Defteri açtý. Ýlk sayfa boþtu. Ama ikinci sayfada titrek bir el yazýsý vardý: “Bir gün kanatlarým olacak…”Çocuk okumayý tam bilmediði hâlde, bu cümlenin garip bir aðýrlýðý olduðunu hissetti. Neden biri böyle bir cümle yazardý? “Kanatlarým olacak… ama neden?” diye sordu kendi kendine. Cümlenin sonunda nokta yoktu. Sanki yazar, cümleyi tamamlamaya vakit bulamamýþ ya da tamamlamak istememiþti.

Çocuk defteri kapatýrken kelebek resmine tekrar baktý. Bu kez kelebek ona daha da farklý geldi: Sanki defter kanatlanmak ister gibi çocuðun avucuna hafifçe oturmuþtu. Kafasýnda dolanan o tuhaf soru iþaretleriyle defteri alýp eve götürdü. Eve girdiðinde annesi mutfakta bir þeylerle uðraþýyordu. Çocuk kapýdan içeri bir neþe ile baðýrdý: “Anne bak! Bir defter buldum!”

Annesi önce gülümseyerek bakmak istedi ama çocuk defteri uzatýnca yüzündeki ifade deðiþti.
Ýçine gömülü bir boþluk, birden yüzeyine çýktý.

Defterin kapaðýna baktý.
Kelebek…
Solmuþ ama tanýdýk bir resim…

Parmaklarý titrek bir merakla kapaðý açtý.
Sayfalardaki o yarým cümle gözlerine deðdiði anda, yýllar önce topraða gömdüðünü sandýðý bir aný, bir ateþ gibi tekrar canlandý:

Bir merdiven baþýnda, taþ duvarlara yaslanmýþ bir genç adam… bir elle tuttuðu defteri ona uzatýyordu.
“Bak,” demiþti, “senin için yazdým.”

Kadýnýn gözlerinin derininde o sahnenin gölgesi belirdi.
Yutkundu.
Çünkü bu cümle…
Bu el yazýsý…

Sanki yýllar önce kalbini bir kez kýrýp sonra iyileþtiren gençliðini yeniden çaðýrýyordu.

Annesinin o an duraklamasýný baba fark etti. Akþam yemeði için hazýrlanmýþ masanýn yanýnda otururken, kadýnýn deftere kilitlenen bakýþýndaki kýrýlmayý gördü. Belki o an tam olarak anlamadý ama bir aðýrlýðýn havayý deðiþtirdiðini hissetti.

“Sana bir þey oldu galiba?” dedi yumuþak bir sesle. Kadýn, defterden gözünü ayýrmadan “Yok bir þey…” diye fýsýldadý. Ama o “yok bir þey” in içinde yýllarýn yorgunluðu, gençlikten kalan bir titreþim ve unutulduðunu sandýðý duygular vardý.

Baba, kadýnýn sesindeki pürüzü duydu.
Bir süre sessizlik oldu.
Çocuk, defterin eþsiz bir hazine olduðuna inanarak mutlu mutlu odasýna koþtu.

Anneyle baba arasýndaki sessizlik büyüdü. En sonunda baba hafifçe seslendi:
“Bilirsin… bir þey anlatmak istersen dinlerim.” Kadýnýn içindeki görünmez zincirin ilk halkasý o anda hafifçe titredi. Yýllardýr ayný evde, ayný duvarlar arasýnda olup da bu kadar açýk bir söz iþitmeyeli uzun zaman olmuþtu.