En
çok balon borçlusun bana ;
Sende
söndüğüm yağmur kırığı akşamlarda
tedirgin, titrek ve mutsuz bir
gülücük iliştirdim dudaklarıma.
Bir
elinde şeker, bir elinde çikolata yerine,
iç
cebinde kırmızı bir şarapla,
sabaha yakın, o kör saatlerde
kapımızı kıran ayyaş babama
öfkesini
dişlerine kilitleyen köy küskünü anama inat
çocukluğumu gömdüğüm ve anamın
yüreğiyle küstüğüm bu şehirde
bir
demet çiçek yerine en çok balon borçlusun bana !
Neden,
diye sorma, sende sağalttım küflenmiş sızılarımı
ve sende anımsadım çocuk
kahkahalarımı.
İşte
bu yüzden, belki de en çok bu yüzden sen borçlusun bana
Çocuklara
rengârenk sevinçler taşır baloncular
ben
ne vakit bir baloncu görsem içimde bir çocuk ağlar...
1997
Yazarın
Sonraki Yazısı