Kendine bu kadar yalnýz kalmak. Susmak tüm kelimeleri. Sindirebilmek. Susmaya alýþýk bir kere kelimeler, zihin sarmalýndan kýþýn ortasýnda uykusuz gecelere meydan okumak gibi. Yakamoz güzeli bu gecede güzel ve haþmetli. Deniz ýþýl ýþýl görkemlimi görkemli. Adeta yýldýz geçidi. Umut etmek ve ümitsizliðe yelken açmak istercesine hayat. Kayýplara karýþan ruhlar gibi ardýþýk sayýlar içinde pi'yi izlemek. Nereye, ne zaman, kiminle, yolculuk edeceðini bilememek ve trene bir baþýna binmek. Yolculuk yalnýzlýk treninde kendine giden uzun ve meþakkatli bir yol gibi, haritasý kaybolan bilinmeyen gezegenenin son halinden kalma ihtiþamlý halini izlemek. Ýpin ucunu kaçýrmýþ karýþýk ve karmaþýk düþünceler içinde yakmak kendini en derinden, en büyük sevdalara.

Sahi sevda nedir? Yanmak nedir? Aþk nedir? Yaradan bize en büyük aþký anlamaz ruhlar için mi var etmiþtir. Aþk derin sevdalarýn noktalarý arasýnda Uçsuz bucaksýz deniz gibidir. Gitmek! Görmek! Gelmek arasýnda kayýp giden zamanýn pi deðeri kadar uçmak kanatlarýný özgürce en büyük sevdalara... Özledim demek, sarýlmak ve bir daha sarýlmak kendine. Önce kendine. Ýnsan önce kendini sevmezse kim sevebilir ki! Ruhun kayýp giden diðer yarýsý bir geçit gibi, bir metafor gibi, bir derin karýþýk zaman sapmasý gibi bir þey. Kayýp zamanlara denk gelen yaþamlar gibi. Bilemeyen ve anlayamayan zihnin hezeyanlarý ve heyecanlarý. Uçup giden bir kelebeðin kanatlarýnda ki oluþumun en derinden gelen umarsýz kahkahalarý. Sevimsizdi oyunun kabul et der gibi yaþama sebebime sitemim. Kayýp bir ruh deðil! Geçmiþten gelen bir aný dilimi üç saniyelik merhaba ben...