Online Üye
Online Ziyaretçi
Ölüm, ne kadar da soğuk ve ürkütücü peki ya arkada kalanların sıcak gözyaşları, hatırlandıkça kuruluğundan arınacak gözyaşları bilinçsizce yapılan ağıtlar, hıçkırıklar, çığlıklar peki ya onlar? Evet, onlar keşkelerin amaların acınası hali.
Eskisi gibi değil ölüm oyunlardaki, saflığımdaki, cahilliğimdeki gibi değil. Oynarken “işte ölüm hah şaka yaptım bayılmıştım” değil. Şimdi ölüm, gerçek şaka veya oyun değil sinsi ve hain.
Tıpkı:
Tam doruklarındayken hayatın koşarken özgürce ama bir diğer yandan da savunmasızca arkandan tam sırtından yediğin bir pençeyle yavaşça tökezlerken…
Canın yanar, nefes çekersin ciğerlerine ulaşmaz. Sıcacık kanın dökülürken buhar çıkarır ve yere yığılırsın işte son can çekişmelerin işte o sırada seni seçen, acımasız, sinsi ve yırtıcı aslan asil davranır ve daha fazla acı çekmene engel olarak sivri dişleri ile boğmaya başlar sen bir ceylan olarak iyi koşamamışsındır ve cezasını çok acı bir şekilde ödersin. Son bir kez o çayırlara bulutların yuvası mavi göklere bakmak istersin kanın artık buhar çıkarmaz, vücudun soğur halsizleşirsin ve göz kapakların ağırlaşır karanlıklar içinde bulursun kendini…
Ve bir kez daha anlarız ölüm, zaman gibi duygu gibi hayattadır tıpkı oyundaki bir kişinin hem hakem, hem ebe, hem de oynayan olması gibi…