TARÝFSÝZ AÞK

Hani, yaðmurlara asarsýn ümitlerini,
Donmak üzereyken;
Yanmaya baþlarsýn..
Taþar yüreðinin çarpýntýsý,
Ahýný vahýný bir kenara atýp,
Güvercinler azat edersin gönlünden,
Bir yaðmurlu karanlýkta uçar giderler hani;
Gökyüzüne uzanýrsýn..
Hançeri kendin saplarsýn yüreðine,
En derinlere kadar itersin,
Can yangýnlarýný, dert yaralarýný görmezsin hani;
Gözlerini kapatýp,
Kanarsýn..
Sözler susarda, gözler konuþur hani,
Büyü bozulmasýn diye kýrpmazsýn bile,
Gözü göze mýh gibi çakýp;
Susarsýn..
Karanlýk bir ömrün, beklentileri olur adý,
Ýçinde öldürdüðün çocuk dirilir,
Koþmaya baþlar;
Coþarsýn..
Kurþuna dizersin bütün hüzünlerini,
Paslanmýþ duygularýný açýða vurursun hani,
Ömrünü bir an boþ verip;
Yeniden doðarsýn..
O an, daðlar yerinden oynayýverir,
Yýldýzlar bir bir yere düþmeye baþlar,
Bir nara kopar yüreðinden;
Rest çekersin..
Feleðin zalimliðini unutursun bir an için,
Derinden bir nefes çekersin hani,
Kader dersin kýsýk sesinle;
Kederlenirsin..
Tarifi, zordur aþkýn!
Yaðmurlu bir günde, el ele deðmesi gibi;
Yüreðine hançer saplamak gibi;
Boþ verip, hayal kurmak gibi;
Zamansýzlýðýn kapýyý çalmasý gibi;
Geliverir ansýzýn..
Beklenmedik bir anda, savaþa girmek gibi;
Bazen yenmek,
Bazen de, bile bile yenilmek gibidir hani;
Zaferini þaþýrýrsýn..
Þarabý içmeden baþýn döner hani,
Gündüzün ortasýnda güneþin söner,
Karanlýk, seni hesaba çeker,
Hesabý karýþtýrýrsýn..
Dedim ya;
Tarifi zordur aþkýn.
Hani;
Türküler söylersin,
Hiç duyulmamýþ, hiç söylenmemiþ,
Dile hakim olamazsýn hani,
Ve, her mýsrayý;
“Seni Seviyorum” diyerek bitirirsin..

ZEKÝ YÜCEEL / DUYDUÐUM SESSÝZLÝK - MART2007