Ne o kýpýr kýpýr heyecan,

Ne o eski heves,

Ne o delikanlý duruþumuz,

Ne de kayalardan fýþkýran suya benzeyen coþkumuz,

Kalmadý.

Eskidi birden bire tüm dünya,

Gökyüzü ve bulutlar,

Güneþ ve yýldýzlar,

Bu kentin sokaklarý ve kalabalýk caddeleri,

Mutluluðumuz ve gülümsemelerimiz,

Hepsi birden eskidiler.

Siyah beyaz bir fotoðrafýn unutulmuþluðu çöktü üzerimize.

Kalbimizin çorak topraðýna ektiðimiz,

O gonca gül kurudu artýk.

Tüm denizleri eskidi gönlümüzün,

Tüm yaðmurlarý çamura bulandý

Ve tüm umutlarý kaybolup gitti zamanla.

Oysa ne kadar da yakýþtýrýrdýk kendimize gülmeyi,

Ne kadar severdik yemeyi, içmeyi,

Ne kadar da mutlu ederdi bizi yaþamak.

Nasýl da deðmezdi ayaklarýmýz yere,

Nasýl da nutuklar atardýk geleceðe dair

Ve nasýl da sýmsýký sarýlýrdýk hayallerimize?

Hiç birisi kalmadý geriye,

Ne ruhumuzdan tüm bedenimize yayýlan

O buram buram tutku,

Ne gözlerimizde parýldayan yaþama sevinci,

Ne de damarlarýmýzdan akan gençlik ateþi.

Kalmadý.

Hala genç sayýlsak da bizler,

Önce ruhu yaþlanýyormuþ insanýn.

Önce hayalleri ölüyormuþ,

Önce umutlarý…