Kerim dört çocuklu bir memur ailesinin en küçüðüydü. Kendisinden beþ yaþ büyük bir aðabeyi, iki de ablasý vardý. Anneleri Mukaddes haným melek gibi bir kadýndý. Ancak babalarý Mehmet bey sinirli bir yapýya sahipti.

Ýþi gereði dýþarýda sinirlenir ve hemen her gün annelerini dövmek için bir bahane bulurdu.

Dört kardeþ babalarý eve geldiðinde saklanacak yer arardý adeta, gözlerinde korkuyla o akþam olacaklarý beklerlerdi.

Küçüklüklerinden beri yýllar boyu bu böyle sürüp gitti. Çocukluk bu ya, birbirlerinden habersiz annelerinin bu zulümden kurtulmasý için babamýz ölsün diye dua ederlerdi.

Kerim henüz sekiz yaþýndaydý. Bir gün sudan bir bahaneyle yine anneleri dayak yiyordu. Ablalarý ve aðabeyi artýk bu zulme tahammül edemeyecek durumdaydýlar. Birden Mehmet beyin karþýsýna dikildiler ve yeter artýk! Yeter! Diye baðýrarak ellerine sarýldýlar.

Baba çok öfkelenmiþti, bana karþý mý geliyorsunuz? Diyerek beylik silahýný çekti, emniyetini açarak annelerine doðrultu. Kadýncaðýz sadece yapma diye baðýrarak kaderine razý bir þekilde yere çöktü.

Kerim çýðlýkla masanýn altýna girerken aðabeyi Ferhat babasýna doðru bir hamle yaparak silahý elinden almaya çalýþtý. Birden duraksayan baba silahý indirdi, küfürler ederek evi terk etti.

Kerim bu dehþet aný uzun süre unutmayacak, babasýný kaybettikten sonra, yýllarca her gece rüyasýnda birisini öldürdüðünü görüp, kan ter içinde uykudan kalkacaktý. Yaþadýklarý ile ilgili hiç terapi görmeyen Kerim, yýllar sonra bunu aðabeyine anlattýðýnda, aðabeyinin ona "Sen her gece rüyanda babamýzý öldürüyorsun" demesi üzerine bir daha o rüyayý görmeyecekti.”

Babalarý yaklaþýk bir ay sonra, yakýnlarýnýn araya girmesiyle eve geri döndü.

Ancak Mehmet bey eve döndükten sonra fazla bir þey deðiþmedi, bu olay kadar olmasa da, zaman zaman yine dehþet sahneleri yaþandý. Ama artýk çocuklar büyümeye ve tepki göstermeye baþladýðý için eskisi kadar cesur deðildi.

Yýllardýr çocuklarýyla araya koyduðu mesafe gerginliðe dönüþerek daha da büyüdü. Kerim’de bu aile tablosu içinde yavaþ yavaþ delikanlýlýk çaðýna gelmeye baþlamýþtý.

Birkaç yýl sonra aðabeyi Üniversite sýnavýný kazanarak baþka bir þehre gitti. Büyük ablasý Ayþe öðretmen okulunu bitirerek ayný þehirde öðretmenliðe, küçük ablasý Zehra ise Liseyi bitirip bir fabrikada sekreter olarak çalýþmaya baþladýlar.

O günlerde içine kapanan babalarý ilk rahatsýzlýðýný geçirdi, muhtemelen içinde bulunduðu psikoloji ve bir günde tükettiði yaklaþýk iki paket sigaranýn etkisiyle çaðýn hastalýðý kansere yakalanmýþtý.

Her þeye raðmen babalarýydý, yýllarca içinde bulunduklarý psikoloji ile isyan ederek ölsün diye dua ettikleri adamýn, çaresiz hallere düþmesi hepsini sarstý ve evlilik hayatý boyunca zulüm gören anneleri ona merhametle yaklaþýk bir yýl baktý.

1981 yýlýnýn temmuz ayýnda, iyice aðýrlaþan Mehmet bey henüz 53 yaþýndayken hayata veda etti.

Cenaze hastaneden eve getirildiðinde, Kerim elinde olmadan bir gülme krizine girdi. Herkesin þaþkýn bakýþlarý rahatsýz etse de, bir türlü kendine hakim olamýyordu.

Aðabeyi ise göz yaþlarýný tutamýyordu, buna raðmen defalarca Kerim’i uyardý.

Ne yapýyorsun sen?

Neden gülüyorsun?

Rezil etme kendini…

Ýkazlarýna raðmen, Kerim gülmeye devam ediyordu.

Cenaze camiye getirilip, cemaat öðle namazý için içeri girdiðinde iki erkek kardeþ musalla taþýnda babalarýný beklemeye baþladýlar.

Aðabeyi aðlarken, Kerim gülmeye devam ediyordu. Bir ara Ferhat Kerim’e doðru dönüp baktýðýnda, o ana kadar gülen kardeþinin hýçkýrarak aðladýðýný gördü. Aslýnda belki de Kerim ilk gülmeye baþladýðý andan beri aðlýyordu, aðlamakla gülmek arasýnda o kadar ince bir çizgi vardý ki…

Babalarýný defnederek döndükten sonra da Kerim saatlerce aðlamaya devam etti.

Gülerken aðlamak, aðlarken gülmek.. Kahkahalarýn ardýndan gözyaþlarýna boðulmak..Evet bunu sýk sýk yaþamýyoruz. Ama eminim hepimiz bir kez olsun bunu yaþamýþýzdýr.

Bazen sevinçten aðlarýz ya, neden üzüntüden gülünmesin ki?

 

Devamý var