Online Üye
Online Ziyaretçi
Bugün yine sensizlikle uyandım.
Üstüme kalın bir sessizlik giydim dışarı çıkarken.
Yollar, kâğıtlar dolusu cümleler gibi
Ayaklarımın altından geçti.
Geride çamurlu kalıntılardı kalan.
Sanki tüm güzel duygular,
Kirletilmişti yaşanırken.
Giydiğim sessizliğime ise bir yağmur havası siniyordu.
Sessizliğim,
Hüznü biriktirdikçe içinde,
İnceliyordu sanki.
Apayrı bir ayrıntıydı bu.
Uzaktan anlaşılmaz.
Ya da yaşamak gerekli…
Zamana bırakmıştım her şeyi.
Sonra da zamanı bıraktım.
Yaşamak gerekli…
Yürümeye devam ettim.
Gün hüzünleri işaret ediyordu her köşe başında.
Kalın çizgilerle,
Altı çizili çığlıklar gibi
İsyan ediyordu gün.
Apayrı bir ayrıntıydı bu.
Ben bile görmeyebilirdim belki.
Seni sevmeseydim…
Dönüş yolu eskimişti.
Gece olmuştu bir çırpıda.
Aç köpekler havlıyordu uzaktan,
Adımlarımı hızlandıran.
Sokak aralarında,
Bitmiş aşkları topluyordum.
Hüzünlerini kazıyınca üzerinden yaşanabilen…
Kimse bilmezdi.
Apayrı bir ayrıntıydı çünkü.
Geceyi de gündüzmüşçesine yaşayanlar bilirdi ancak.
Koyu esmer bir gecenin tüm soğuğunu
Sineye çekebilenler bilirdi.
Yaşamak gerekli…
Eve gelince,
Sessizliğimi soyunup
Sensizliği çekerim üstüme.
İnce bir sensizlik…
Sessizlik kadar üşüten…
Uykusuz rüyaları sabaha taşırken
Tüm ağır işçiliğiyle hayatın ve aşkın,
Gelmeyeceğini bilerek senin,
Bir hayal kırıklığına engel oluyordum en azından.
Sen bilmesen de bunu,
Kimse bilmese de,
Yaşamak da gerekse bilmek için sadece.
Seviyordum seni.
Apayrı bir ayrıntıydı bu.