Gazdan ayaðýný çekti.Hafifçe dokundu frene.Arabanýn camýný açtý.Sahile yaklaþtýkça mis gibi deniz kokusu gelmeye baþlamýþtý.Derin bir nefes çekti içine…Ne çok özlemiþti bu kokuyu. Öyle özgür öyle huzurlu hissediyordu ki kendisini.Memleketim… diye geçirdi içinden. 20 bin nüfuslu küçük bir deniz kasabasý idi burasý.Aslýnda aslen kendisi de buralý deðildi.Burda doðmuþ burada büyümüþtü ama.Eþ dost arkadaþ çevre hep buradaydý ama.Mehmet kendisini buraya ait hissederdi hep. Yakýnýndaki fabrika yüzünden, hemen hemen her memleketten insan vardý burada. Her çehre her sima tanýdýktý sanki. Ne güzel günleri geçmiþti burada. Çocukluðunda arkadaþlarý ile bazen buralara gelirlerdi. Kalede gezerler, top oynarlar, denize girerlerdi.Balýk avlarlardý denizde.Çay bahçelerinin olduðu tarafa iyice yaklaþýnca iyice düþürdü süratini.Saða çekti, boþ bir yere park etti aracýný.Sigarasýný alýp torpido gözünden, çýktý dýþarý.Ýlerdeki çay bahçesi dikkatini çekmiþti.Yeni görüyordu.Bu yýl açýlmýþtý demek.Usul usul yürümeye baþladý.Sað tarafta baþka bir çay bahçesinde tavla oynayan iki kiþi dikkatini çekti.Birisi…Ýyice baktý.Evet bu lise arkadaþlarýndan Kemal idi. Hafif bir sakal býrakmýþ, kilo almýþ biraz.Ama evet oydu iþte.Usulca yaklaþtý yanlarýna.Durdu sonra.Dikkatlice baktý.Kemal kaldýrdý baþýný, baþtan aþaðý süzdü Mehmet’i.Ardýndan soru dolu cümlelerle;

--Mehmeeeet? Dedi. Kalktý ayaða.Sarmaþ dolaþ oldular.Ayak üstü sohbete baþladýlar.

--Eee ?Dedi Kemal.Nerelerdesin napýyorsun, ne iþ tutuyorsun?

--Devletin yakasýndan yapýþtýk be Kemal’im dedi.Mehmet.Polis olduk.7 yýl oldu.Hakkari’deyim þimdi.Þarktayým.

--Çok iyi ya… Sevindim inan.Biz tutamadýk devletin yakasýndan, Ýþ yeri açtýk.Demir,Kömür alým satým.Ýyiyiz ama çok þükür… Dedi Kemal. Bir süre sonra, ýsrarlara raðmen oturmadý Mehmet. Müsaade isteyip ayrýldý yanlarýndan. Yürümeye baþladý yeniden. Yalnýz kalmak, þu yeni açýlan en uçtaki çay bahçesine oturmak,  oradan denizi seyretmek, koksusunu içine çekmek istiyordu. Usul adýmlarla çay bahçesine girip, istediði gibi en uçta bir masaya oturdu. Çay bahçesi içerisine kurulmuþ iki salýncak, onlarýn cývýltýlý sesi, esen hafif bir meltem yeli…Karþýsýnda alabildiðince masmavi deniz… Evet bu diye geçirdi içinden. Ýstediðim þu an þimdi bu. Garson geldi bu arada. Soðuk bir meyve suyu sipariþi verdi. Sigarasýný çýkardý cebinden. Koydu masanýn üzerine. Çýkardý bir tane.Yakýp derin derin çekti içine.

Güveni hissetti. Huzuru. Ýnsanlarýn sýcaklýðýný, içtenliðini… Samimiyetini. Kendi halinde iken böyle, 100 metre kadar ilerde, garsonlara talimat veren kiþinin ara sýra kendisine dikkatli bir þekilde baktýðýný hissetmiþti. Bir süre sonra o kiþi yanýna doðru gelmeye baþlamýþtý.Ýyice yaklaþýnca evet bu sima yabancý deðildi.Çok iyi tanýdýðý bir sima idi.Ama kimdi.

--Selamun aleyküm. Dedi bu sima.

--Aleyküm selam? Dedi Mehmet soru dolu ifadelerle gözlerinin içine bakýyor, kim olduðunu çýkarmaya çalýþýyordu.

--Hee tanýmadýn deðil mi Mehmet bey?Þivesinden çýkarmýþtý Mehmet.Abdullah idi bu.

--Abdullaaaah gurbaaan! Dedi.Sarmaþ dolaþ oldular.Çocukluk arkadaþý idi Abdullah.Caný ciðeri idi Mehmet’in.En iyi arkadaþý idi.Ýçtikleri su ayrý gitmezdi. Annesini babasýný sordu Mehmet;

--Nasýl baban nasýl, Rojda teyzem nasýl, Berçam ninem nasýl iyilermi?...

--Annem iyi be Mehmet.Yaþlandý artýk oda.Berçam Ninem’i geçen yýl kaybettik.

--Baþýn saðolsun Abdullah.Üzüldüm bak.Az emeði yoktu bende.

--Dostlar saðolsun.Dedi Mehmet Sordu;

--Eee napýyorsun nerdesin, senin bu burasý yoksa?

--Bir Ýstanbul maceramýz oldu Mehmet.Bir iþ kuralým dedik olmadý.Memlekete gittik yapamadýk.Buralara alýþmýþýz biz.Geri döndük iþte geçen yýl.Burayý aldýk Belediyeden. Kurduk iþletiyoruz. Ýyi bakalým iþler… Eee sen napýyorsun nerdesin? Ne iþ tutuyorsun?

--Memur oldum ben.

--Nerde?

--Polis oldum.Devletin yakasýndan yapýþtýk hani! Hafif deðiþti yüzü Abdullah’ýn.Belli etmemeye çalýþtý.Sordu yeniden;

--Hýý nerdesin þimdi?

--Hakkari’deyim dedi Mehmet.Gözlerinin içi gülen iki arkadaþýn yüzü soldu sanki.Derinliklerdeki duygularýný saklama hissi taþýdýlar bir an.Neydi ki? Ne olmuþtu? O muhteþem dostluk.O çýkarsýz beklentisiz, tertemiz çocuksu arkadaþlýk.O canýný malýný her þeyini tereddütsüz birbirine emanet edebilen, kardeþ kadar yakýn iki arkadaþýn duygularýndaki bu sisin adý neydi? Her ikisi de biliyordu belki. Batman’lý idi Abdullah.O da Mehmet gibi yýllar önce ailesi ile birlikte bu küçük kasabaya gelmiþti.Birisi Türk idi, birisi Kürt idi. Bunu yýllardýr hiç hissetmemiþlerdi.Ýlkokulu ortaokulu liseyi birlikte okumuþlardý.Üstelik komþulardý.Git gide havadan sudan konulara daldý sohbet. Sýradanlaþtý ister istemez. Anlaþýlmaz anlatýlmaz bir duvar vardý sanki iki arkadaþ arasýnda. Yýllardýr olmayan, varlýðýný hiç hissetmedikleri bir duvar. Anlamsýz isimsiz dile getirilmeyen bir duvar. Bir süre sonra Abdullah iþlerinin baþýna döndü. Geçti yeniden patron masasýna oturdu. Gelen giden müþterilere bakýyor, gördüðü eksiklikleri çalýþanlarýna söylüyordu. Bin bir düþünce takýldý aklýna. Bir duygu seli, koca bir hüzün bürüdü içini. Yýllar önce Mehmet’in annesi Sultan Teyze’nin yaptýðý tereyaðlý gözlemenin kokusu geldi burnuna bir an.Aklý yüreði kaydý yýllar öncesine.Yokluk yýllarýnda Mehmet’in annesinin kendisine diktiði süveteri hatýrladý.Ne çok sevmiþti o kýrmýzý süveteri.Yeni yýlda babasýnýn izin vermesi ile Mehmetlerde geçirdiði o geceyi.Mehmet’in annesinin babasýnýn kendi oðullarýymýþ gibi kendisine olan ilgiyi sevgiyi…Okul yakýndý Mehmet’lerin evine.Teneffüslerde iki dakika gidip onlarda biþeyler atýþtýrdýðý günleri…Ne farklýydý ne güzeldi o günler.Dalmýþ gitmiþken tanýdýk müþterilerden birisinin sesi ile irkildi bir an;

---Apooo, naaptýn karadenizde gemilerin mi battý? Ýki kola gönder bize…Sert bir bakýþ gönderdi önce; cevap verdi ardýndan;

---Apo deðil benim adým.Abdullah dedi.Ýþine döndü sonra.

 

Yarým saat kadar sonra da Mehmet kalktý yerinden.Aþaðý indi.Deniz kenarýna.Sahilde yürümeye baþladý. Yýllar öncesine gitti aklý. Abdullah ile evleri yakýndý. Mehmet sabah kalkar kalkmaz Direk Abdullah’ýn evine giderdi.Onlarýnýn evinin önünde kocaman bir düzlük vardý.Mahallenin çocuklarý hep orda toplanýrdý. Cep harçlýklarýný koyarlar ortaya, plastik bir top alýrlardý.Akþama kadar top oynarlardý. Diðer mahallelerle mahalle maçý yaparlardý.Bir keresinde  kavga çýkmýþtý.Kendisine sert giren çocukla kavgaya tutuþmuþtu Abdullah.Yalnýz býrakýr mý arkadaþýný.Kendisi de dalmýþtý kavgaya.Gülle oynarlardý. Topaç alýr, topaç çevirirlerdi.Mehmet’in evi uzak düþerdi biraz.Zor gelirdi eve yemeðe gitmek.Abdullah’lara çýkardý.Berçam Nine Abdullah kadar kendisini de çok severdi.Türkçe bilmezdi pek ya, anlaþýrlardý bir þekilde.Anlamadýðý yeri Abdullah tercüme ederdi kendisine.Namazýný hiç kaçýrmazdý Berçam Nine.Abdullah’ýn annesi bilirdi Türkçeyi az çok.Güzel yemekler yapardý hep.Abdullah ile yemeklerini yerler, sonra devam ederlerdi maça,oyunlara… Kendi evi gibi rahattý orda. Koþa koþa gelirdi kapýya, baðýrýrdý ordan ;

--Susadýýýýýýým. Ýçerdi suyunu.koþardý yeniden arkadaþlarýnýn yanýna.Ne güzeldi o günler.

Peki ne olmuþtu þimdi.Ne deðiþmiþti ? Neden deðiþmiþti? Kim deðiþtirmiþti? Neden eskisi gibi rahat olamýyordu arkadaþýna. Bu tereddüt neyin nesi idi? Kýzdý kendine. Adýmlarýný aracýna doðru yönlendirdi. Giriþte karþýlaþtýðý Kemal hala tavla oynuyordu.Yanlarýndan geçerken seslendi;

--Naaptýnýz bitiremediniz mi daha? Kemal;

--Yok ya az kaldý. Mehmet biþey söyleyeceðim.diye ekledi sonra Kemal.Kýsýk bir sesle ;

--O gittiðin yer Kürtlerin, Polis adamsýn bence fazla takýlma oraya…Durdu Mehmet. Þöyle bir derin nefes aldý.Ardýndan;

--O benim kardeþim... Dedi. Kemal ve arkadaþý pek anlam veremedi bu cevaba. Çok da kafa yormadýlar. Devam ettiler oyunlarýna. Mehmet yürüdü.Bindi aracýna. Çalýþtýrýp usul usul uzaklaþtý.

…