NEDEN HERKES ÞÜPHELÝ?
Birkaç saatliðine Ankara’ya gittim, geldim. Bu yaz gününde yolculuk yapmak çok sýkýntýlý ama otobüslerin bunu azaltacak donanýmlarýnýn olmasý imdada yetiþiyor. Dýþarýda alevli ateþler saldýrýrken, siz serin bir adada yolculuk yapýyorsunuz.
Sabah erken saatte Ankara’ya inmiþseniz, Bakanlýklarda da iþiniz varsa, bekleyebileceðiniz yer Güvenpark. Oranýn devamlý olanlarý dýþýndakiler hemen belli oluyor. Ben de oradakiler arasýnda hemen dikkat çekenlerden oldum. Niyetim etrafý gözlemlemekti. Kendim gözlemin muhatabý oldum. Benim gördüðüm yoðun bir güvenlik duvarýydý. Özellikle Baþbakanlýk civarý sivil ve resmi polislerle doluydu. Ayakkabý boyacýlarý, çaycýlar gidip geliyorlardý. Banklarýn her birinde kendiyle meþgul insanlar oturuyorlardý. Oranýn devamlýlarý olan güvenlikçiler için her yeni gelen merak edilen birisi idi.
Büfeden Ankara gevreði aldým. Çaycý birkaç kez geçti fakat çayýn saðlýklý olup olmadýðýna güvenemedim. Simidi kuru kuru yedim. Simitten yere sýçrayan küncülere parktaki güvercinler ve serçeler gelmeye baþladý. Ben de onlarýn park içindeki ekmek kavgalarýný izlemeye koyuldum. Aralarýnda cüsse farký olmasýna raðmen serçelerin çeviklikleriyle haklarýný kaptýrmadýklarýný gördüm. Sonra hiç kavga etmiyorlardý. Gagasýna ekmeði alan yerden havalanýyor, kendilerine yeterli olaný yerken kalan parça yere düþüyor, en yakýndaki kuþ da onu kapýp kalkýyordu. Kravatlý bir adam elindeki poþetten bayat ekmek parçalarýný aðacýn dibine boþalttý. Birden oraya bir hücum oldu. Daha önce bu sahneyi yine Ankara’da bir parkta yüzen kuðu ve ördeklerde de görmüþtüm. Ancak onlar biraz birbirleriyle itiþip kakýþýyorlardý. Kuþlarýnki tam bir adil paylaþýmdý.
Parkýn kenarýndaki otobüs duraðýnda insanlar kendiliklerinden sýra olmuþlardý. Otobüs gelince sýrayla biniyorlardý. Hani bizdeki gibi kapýnýn önüne yýðýlma yoktu.
Ýlerdeki banklardan birinde oturan, kirli sakallý, otuz beþ kýrk yaþlarýnda bir adamýn bana baktýðýný fark ettim. Benim niyetim dikkat çekmemek olduðu için o tarafa bakmamaya gayret ettim. Ancak adam ýsrarla bana bakýyordu.
Elimde bir poþet vardý. Poþette klasör içinde evraklar bulunuyordu. Acaba görevli birisi mi diye düþündüm. Adam bana sanki beni tanýyormuþ gibi bakýyordu. Sonra dayanamayýp kalktý, gelip yanýma oturdu. Önce saati sordu. Ben rahatsýz olmuþtum. Adam ýsrarla gözlerime bakýyordu. Ne iþ yaptýðýmý, nereden geldiðimi sordu. Sanki polis sorgusundan geçiyordum. Belki de oraya her yeni geleni böyle sorgudan geçiriyorlardý. Eðer öyle yapýyorlarsa bunlar iþlerini gerçekten iyi yapýyorlardý.
Ben de ona sordum. Samsun’dan gelmiþ. Saat onda Alman konsolosluðunda iþi varmýþ. Almanya’ya gidecekmiþ. Samsun’da öðrenci yurdu iþletiyormuþ. Asýl mesleði inþaat mühendisliði imiþ. Geçen yýl Almanya’dan gelen bir turisti bir ay misafir etmiþ. O da bunu davet etmiþ. Söylemiyor ama ben anlatýmýndan o kiþinin bayan olduðunu çýkarýyorum. Söz aralarýnda, konuþacak söz kalmayýnca gözlerini gözlerime dikiyordu. Benden bir þey mi isteyecekti. Hani parklarda dolaþan ve yardým isteyen tipler vardýr. Çocuðu hastanede yatan, yol parasý olmayan ya da öyle diyerek dilenen insanlar vardýr. Önce polis sandýðým adam acaba dilenci miydi?
Yoksa gariban bir emekli olduðuma inanmýþ ve isteyememiþ miydi? Poþeti kucaðýma almýþtým. Bu sefer aklýma baþka þeyler gelmeye baþladý. Benim poþette yüklü miktarda para mý var sanýyordu? Poþeti kapýp kaçacak bir adama da benzemiyordu. Poþetin içinde para edecek tek þey biraz önce tekini yediðim Ankara gevreðiydi. Yine de onu kaybetmek tüm iþimi alt üst ederdi. O evraklarý hazýrlamak için bir haftadýr uðraþmýþtým. Baþbakanlýða teslim etmem lazýmdý. Aksi takdirde suya gidip de susuz dönen adamýn durumuna düþerdim. Açýk söyleyeyim adamýn hýrsýz olabileceði de beni korkutuyordu.
Rahmetli babamýn Ankara’da yine böyle bir parkta yanýna gelen ve her þeyi konuþtuðu adamýn, nasýl kendisini dolandýrdýðýný, babamýn buna ne kadar üzüldüðünü biliyordum. Babam parkta otururken yanýna gelen kiþiye tüm çocuklarýný saymýþ, nerede ne iþ yaptýklarýný anlatmýþtý. Bir gün sonra yanýna gelen biri Zonguldak’taki oðlundan selam getirdiðini söyleyip yaklaþmýþ, sonra da kendisinden para almýþtý. Babam durumu fark ettiðinde iþ iþten geçmiþti.
Acaba o da beni yaþlý ve dolandýrýlacak birisi olarak mý görüyordu? O kadar þartlanmýþtým ki, adam gitse ya da ben kalksam diye içimden geçiriyordum. Adamýn benimle niçin bu kadar ilgilendiðini anlamlandýramýyordum. Benimle ayný yaþlarda ya da daha yaþlý olsa emekli psikolojisi olarak görebilirdim. Onunla hiçbir ortak yanýmýz yoktu. Artýk sorularýna ilgisiz cevaplar vermeye baþladým. Daha çok ben sorular soruyordum. Bir taraftan da sürekli saati kontrol ediyordum.
Saate baktým dokuza yirmi vardý. Baþbakanlýk memurlarý dokuzda geliyorlarmýþ. Mesafe kýsa ama ben yine de kalktým.
-“Benim vakit yaklaþtý, bir uðrayayým dedim”.
O da katlý. Elini uzattý. Tokalaþtýk. Beni kendisine çekti. Yanaklarýmýzla da birbirimize dokunarak vedalaþtýk. Adam beni uðurlarken ;
-“amca ben seni çok sevdim” dedi. Þaþkýndým. Kulübenin arkasýna geçince ceplerimi yokladým. Hala onun son anda bile benden bir þey aldýðýný düþünüyordum.