Geceler artık kâbus olmaya başladı,

Alaca karanlık kuşağı gibi,

Sanki tüm olumsuzluklar üstüme üstüme geliyor,

Her şey kapkaranlık oluyor…

Gözlerim olmadığı kadar kör…

Ruhum olmadığı kadar yalnız…

Kulaklarım olmadığı kadar sağır…

Konuşamıyorum, konuştuğumu duymuyorum,

Duyduğumu hissetmiyorum…

İnsanlığımı kaybediyorum,

Kendimi kaybediyorum…

Artık kendi kendime soruyorum,

“Sen kimsin, nesin, necisin,”

Aniden bir ses,

Yüreğimin kilitleri açılıyor…

Bedenimin pasları çözülüyor…

Kanıma kan, canıma can katıyor…

Ruhum kendini buluyor…

Sesin geldiği yere dönüp bakıyorum,

Beni ben yapan, beni sana bağlayan,

“ben ve sen” cümlesinin en doğal hali…

“mor menekşem” sen miydin?

“mor menekşem”

28.08.2009