BÝR HÜZÜN ÞARKISIYDI AYRILIK

Özlem dolu yüreðimde, hüzünlü bir þarkýydý ayrýlýk ve geceyi saran içli bir duygu.

 Bazen deli rüzgârlara verdim baðrýmý, bazen kavuran güneþe. Hüzzam þarkýlarýn arkasýndan koþtum delicesine.

Bir yaným hasret, bir yaným hüzündü. Mektuplar yazardým ayrýlýðýn arkasýndan. Beyitler dizerdim içli, kafiyeli. Özlem, þiir olurdu kalemin ucunda.

Bir hüzzam þarkýydý ayrýlýk. Günün kasveti düþerdi üstüme. Hüzün sarardý ruhumu, vuslatý sevginin gölgesinde arardým.

Ömrüm beklemekle geçerdi pencere önlerinde. Nara düþen yüreðimde büyürdü özlem. Dalardým hülyalara, beni benden alýp atardý uzaklara.

Hazandý yüreðim sonbahar yapraklarý gibi. Avuçlarýma dökülürdü kavlar. Özlem anasý, hasret çocuðuydu ayrýlýðýn. Hüzün vardý baktýðým her yerde.

Mevsimler birbirine karýþýrdý ayrýlýðýn kucaðýnda. Medet umardým göçmen kuþlardan. Oysa güvercinlerdi posta kuþlarý, gönlümün umutlarý onlardý.

 Nereye gönderecektim ak güvercinleri, uzaklýk deðildi ki ayrýlýk. Hasret gönül daðýna odaklanmýþ kapý arkasýydý. Elini uzatsan tutacak gibi.

Bir gonca kadar yakýn, bir yýldýz kadar uzaktý visal! Ayýn ötesinde, suyun berisinde aradým onu. Oysa can kafesime oturmuþ karabasan gibiydi hasret, bir hüzzam þarkýydý dilimde.

                                                                                                                                                        Rabia BARIÞ