Ezanýn o tatlý naðmesi gecenin henüz uyku mahmuru sessizliðinde yüreklere iþliyordu. Kurtuluþ, namaza yürüyüþ için sabah uykusundan vazgeçme imzasýyla vize alýyordu. Kuþlarýn o narin cývýltýlarý kulaklarda zikrin en tatlý naðmeleri gibi çýnlýyordu. Divana durmanýn engin huzuru kalbimde bir meltem gibi esiyordu.
Sað ve solumdaki meleklerin aydýnlýk sunan tebessümlerini hissettiðim dinginleþmiþ gönlümün masumluðuyla ellerimi Rabbimin yüzüne doðru uzattým. En içten samimiyetimle yalvardým. “Rabbim sen affeden ve baðýþlayansýn. Rahmeti azabýna galip gelensin. Lutfetmezsen cennetine yol bulacak yok. Galip gelen merhametinle yargýla sevgili babamý!”
Ellerim düþmüþ, gözlerimden yaþlar boþanmýþtý. Babamýn siluetinin yansýdýðý duvara baktým.
-Baba, babacýðým sen yaþýyorsun!
-Ölüm, beden tohumunun daha gürbüz, dayanaklý ve sürekli olarak ayakta durabileceði ahiret bahçesinde boy vermesi için topraða ekilmesinden baþka bir þey deðildir. Ölümüme deðil, dünya tarlasýna attýðým tohumlarýn zayýflýðý sonucu dinçliðimi kaybediþime üzül. Bundan dolayý da ibadet, infak ve hayýrla ahirette boy verecek tohumumu gýdalandýr ki saðlýðýný kaybetmesin.
-Senden ayrý oluþuma dayanamýyorum, firakýn hüznü bir keder anaforunda beni boðmakta.
Ellerimi hasret duyduðum babamýn yüzüne doðru uzattým. Yavaþça görüntüsü çekiliyordu. Biraz sonra duvarýn o soðuk benzinden baþka bir þey kalmadý.
Aydýnlýk kayboldu.
Bugün babalar günü, acýnýn baðrýma hançer gibi saplandýðý ve sýzýsýnýn damarlarýmýn en ücra köþelerine gün.
Güneþ sanki acýma ortak olmak istercesine hararetli bir güne baþlamanýn seherinde baþýný bulutlarýn ardýndan çýkarmak istemiyordu.
-Hey oðlum iþine baksana! Daldýn yine. Âþýk mýsýn yoksa Karadeniz'de gemilerin mi battý?
-Yok be baba ne aþký, ne gemisi ne hüznü… Üniversite sonucunu düþünüyorum. Ne olacak, ne yapacaðým diye endiþeliyim.
Benim hüznüme ortak olan babam karþýdan gelen arabayý fark etmemiþti. Çarpýlmasýna ramak kala bir çita çevikliðiyle fýrlayarak kendisini arabanýn tamponlarýndan kurtardým. Yüzünün rengi solmuþtu. “Az kalsýn dünya misafirliðimiz sona eriyordu.
Latife yapacak günümdeydim. Bu sözün üzerine:
-Yok be baba beni evermeden bu dünyadan kaçacaðýný mý sandýn? Býrakmam seni!
Tebessümü hala gözlerimde.
Seherin sessizliði ve serinliðinde kapýyý çekip dýþarý çýktým. Hafif bir rüzgârýn tatlý okþayýþýnýn eþliðinde yürümeye baþlamýþtým.
Ama birden kendimi Fýrat nehri kenarýnda nefes nefes kalmasýna raðmen, koþmasýný sürdüren babamýn kucaðýnda buldum. Annem arkada yetiþmeye çalýþýyordu. Lakin yetiþmesi ne mümkün…
Fýrat’ýn karþýsýnda heybetli bir þekilde Birecik Kalesi duruyordu. Kale þaþkýn gözlerle, kucaðýnda bebekle koþan adama bakýyordu.
“Ölme oðlum ölme e mi? Az kaldý seni doktora yetiþtireceðim.”
Nefesim kesilmiþti. Sanki o aný babamýn yerine ben yaþýyormuþum gibi ayaklarým farkýnda olmadan hýzlanmýþtý.
Mersin mezarlýðý yeþilliðin boy verdiði bir bahçe gibiydi. Kim bilir kaç defa tükenen bedenleri ebedi istirahat hanelerine yerleþtirmek için gelmiþimdir. Ama bana en garip geleni babamýn ölmeden satýn aldýðý mezarýný kendisiyle ziyaret ederek yaþayan bedenindeki ruhuna Fatiha okuduðum günkü ziyaretimdir.
-Bak oðlum nasýl manzarasý iyi mi?
-Ya baba insan içinde olunca dýþýn ne önemi var?
-Öyle deme. Mezarýn manzarasýnýn güzelliði görülürlülüðüyle alakalýdýr. Her geçen bir Fatiha ile ruhumuzu þenlendirir.
Mezarlýðýn giriþi dinler arasý diyalogun sessizice sergilendiði bir açýk alan müzesini andýrýyordu. Yolun sol kenarýnda Yahudi, Hrýstiyan, Ermenilerin mezarlarý haç iþaretiyle gelenleri kutsamaya hazýr bir þekilde sýralanmýþtý.
Sað tarafta ise ruhun ölümsüzlüðüne, sonsuz yaþamýn enerjisine olan sadakatin göstergesi olarak taþlardan gönüllere yansýyan “Ruhuna Fatiha” lar birer kelebek gibi gözlerde uçuþuyordu.
Lahuti atmosferin rüzgarý ruhun üzerinde bir yük gibi duran nefis elbisesini silkeleyerek ölümsüzlük vadisine fýrlatýyordu. Ruh dinginleþiyordu, nefsin aðýrlýðýndan ve dünyevileþme hýrsýndan kurtulunca.
Huzurun damarlarda sakince estiði bir ruh mevsimini yaþayan bedenimle yürürken “Ruhuna Fatiha” kelebeðinin kanatlarýnýn hemen altýnda babamýn ismini görünce büyü dalgalarla alabora olan gemiler gibi ruhumun bedenimde sarsýldýðýný hissettim.
Ebedi uykularýna dalan insanlarýn üstüne çektikleri topraktan yorganýna sarýlarak “Babam!” dedim.
-Merhaba baba ben geldim. Babalar gününde bir kelebeðin kanadýna yüklediðim Fatiha’yý hediyem olarak kabul et. Seni seviyorum babacýðým…