Kimi insan dünya hayatýna öylesine tutkuyla baðlýdýr ki yaþý ilerlediði halde çocuk gibi davranýr, bir türlü yaþlanmayý hazmedemez. Yýllara ve yaþlanmaya kafa tutmak, direnmek, diklenmek, karþý koymak gerektiðini söyler. Ona göre yaþlýlýðý kabullenmek ölüme atýlan adýmlardan ilkidir. Hatta kiþi yaþadýðý güzel hayat nedeniyle ’Allah’ýn sevgili kulu’ olduðunu düþünür. Ancak gerçek anlamda kulluðun sorumluluðunu üstlenmemiþtir, yapmasý gerekenleri yerine getirmemiþ, Allah’tan uzak yaþamýþtýr. Bu kiþi kendince bir din yaþar; Allah ile manevi dünyasýnda konuþtuðunu söyler, vicdanýný rahatlatmaya çalýþýr. 

Dünya hayatýna ’aþýk’ bu kiþi kendisini ölüme iyice yakýn hissettiðinde hayatý piþmanlýk ve ýzdýraba dönüþür. Kimi insan yaþý kaç olursa olsun, ya kendini yeterli gördüðünden ya da Allah’tan uzak yaþamýný hala dolu dolu sürdürme niyetinde olduðundan bu duyguya kapýlmaz. Ancak söz ettiðim kiþi þimdi ölümün yakýnlýðýný anlamýþ, vicdani duyarlýlýðý artmýþ, geminin limandan uzaklaþmak üzere olduðunun farkýnda, gidiþ zamanýný adeta matem içinde beklemektedir. 

Allah’a döndürülme vakti bu kiþi için müthiþ ürkütücü bir düþünce iken, mümin için bu olay Rabb’ine kavuþmaktýr ve büyük bir nimettir. Mümin hep sonsuz yaþamýn özlemi içindedir. Sonsuz hayatýnýn nimet ve güzelliklerle dolu olmasý için dünya hayatý boyunca Allah’ýn rýzasýný kazanmaya çaba gösterir. Ýlmini ve imanýný geliþtirir, derinlik kazanýr, Rabb’ine yakýn olmak için çalýþýr. 

O, bu yönde samimi çabasýný artýrdýkça, Allah ona güzelliklerini, harikalarýný gösterir. Güzelliklerin farkýna vardýkça, yarattýklarýndaki mucize delilleri gördükçe insanýn aklý açýlýr. Daha fazlasýný görmeye, idrak etmeye baþlar. Tanýk olduðu herþeyle þevki, heyecaný ve yakini daha artar; daha da derinleri görür. Gördüðü güzelliklere karþý fiili olarak da hoþnutluðunu ifade eder, o güzelliði yaratanýn Allah olduðunu dile getirir, O’nun gücünü gereði gibi takdir eder, tüm övgüsünü sevdiðini sevmediðini ayýrt etmeyerek sayýsýz nimetlere kavuþturan Allah’a yöneltir. 

Allah, insanýn samimi niyetine göre karþýlýk verir, yaratýr. Ýnsan duasýnda içten, istekli ve ýsrarlý talep ettiðinde Rabb’i icabet eder. Ýman etmek çok büyük konfordur. Önemli bir konfor olduðu içindir ki, konsantrasyon gereklidir. Vicdanýný tam kapasite kullanmak, çok samimi olmak, tek velisi ve dostu olan Allah’a sýmsýký sarýlmak, asla býrakmamak... 

Bazý insanlar, tarafsýz düþündüðünü söyler ancak insan her durumda Allah’tan yana olmalýdýr. Bediüzzaman’ýn, “bitaraf olan bertaraf olur” sözüyle dikkat çektiði gibi, mümin her olayda Allah’ýn razý olacaðý tarafta durur.

Mümin baktýðý herþeyde Allah’ýn tecellilerini görür, Allah’a ve yarattýklarýna karþý sevgi ve þefkatle yaklaþýr; bir an bile tarafsýz düþünme gafletine kapýlmaz. Mümin negatif ya da nötr deðil, her an pozitiftir. Negatif ya da nötr olmak hüzün, karamsarlýk ve ümitsizliktir. Dolayýsýyla Allah’ýn tarafýnda olmamak dehþet vericidir. Allah’ýn yolunda yaþamayan insan, sevgisini, þefkatini, muhabbetini kalbinde öldürür. Kendi mutsuz dünyasýnda "Þüphesiz Allah, insanlara hiçbir þeyle zulmetmez. Ancak insanlar, kendi nefislerine zulmediyorlar." (Yunus Suresi, 44) ayetiyle bildirildiði gibi, azabý yaþar. 

Ýnsan kalbini Allah’a tam bir teslimiyetle baðladýðý, içten ve dostça hep Allah’tan yana düþündüðünde yollarý açýlýr. Olumsuz düþündüðünde ise sonrasýnda çok piþmanlýk duyar, ýzdýrap çeker, hasta olur. Allah, insaný derin ve olumlu düþünecek þekilde yaratmýþtýr. Ýnsan yalnýzca samimi, ýsrarlý, sabýrlý ve kararlý olup Allah’tan yana olmakla, tavrýný hep Allah’tan yana koymakla sorumludur. Böyle olduðunda sürekli yolu açýlýr; Allah’ýn sunduðu güzelliklerin lezzetini tadar. 

Allah asla býrakýlmaz, unutulmaz. Ufacýk dünyevi bir çýkarýyla çatýþtýðýnda -haþa- Allah’ý býrakan kiþi þaþkýnca sapkýnlýk yolunu tutar. Ýnanan insanýn yaþam amacý dünyaya deðil, Rabb’ine aþkla baðlanmaktýr. Yalnýzca O’na kul olmak, O’na þevkle ibadet etmek, O’nun için yaþamaktýr. O aþk, sonsuzluða kilitlidir ve o aþk asla býrakýlmayan bir aþktýr. 

Fuat Türker